Populîzm nexweşîyeke genî ye û kî dikeve ber wê, wî dicû û dihêre.
Û populîzmê kurdên bakur di nav pirika sîyasetê de hetikandîye, mixabin.
Kurdên ku li genetîka xwe ya wenda digerin, bi rêbertîya sîyasetvanên "kurd" roj bi roj gen-îtir dibin.
Selahattinê ku bi îhtimaleke xurt navê xwe ji Selahedînê kurd girtîye û bîst û çar seetan li ser twîtterê lotikên elitîst û nîvkemalîst diavêje, ji sîyasetvanekî bêtir, dişibe şanogerekî komedîyen.
Û li welatên paşdemayî jî tenê bi çavê qeşmerî li komedîyenan dinerin.
Selahattînê ku di nava çar dîwaran de bîst û çar seetan wext û enerjîya xwe bi demokratîzekirina Tirkîyeyê re xerc dike, bi zimanê dagirkerên xwe (belkî jî ew ji bo xwe wan dagirker nahesibîne) xwelîya dagirkerên xwe li serê xwe dike û ji dagirkerên xwe yên neteweperwer bêtir hewl dide ji bo xizmetê ji tirkî û tirkan re bike.
Mîzah çek e,
lê heger meriv xwelîser be, ew çek dizîvire, bi meriv de diteqe.
Bi kin û kurmancî:
Bi sîyaseta xwe Selahattîn Demîrtaş qayîşê bi Recep Îvedîk û Yilmaz Erdogan û Cem Yilmaz re dikişîne.
Û bi qasî çepgir û lîberalên tirk bi Selahattîn Demîrtaş şa dibin, kes bi kesî şa nabe, mixabin.
Xulamtîya we serê we bixwe û nahlet li wî ruhê we yê Eşmeyî bê!
Kurdên ku kurdî ji bîr kirîye, radibin xwe ji tirkên ji kîsê kurdan diçêrin û xwe wek demokrat bi kurdan didin naskirin, aciz dikin.
Hûn yek in, yek.
Û tenê armanceke we heye,
ew jî ev e:
Qoltix
û karîyer
û berjewendîyên şexsî...
Gotina Dawî
Kêrê daye hestî, lê êdî hestî jî ne xema kêrê ye.
