"Gur li ku mirîye."
"Gur pîr dibe, dibe qeşmerê kûçikan."
Ji pêşgotinên me jî dîyar e pêwendîyeke xurt di navbera pêşîyên me û guran de hebûye.
Lê piştî dêlegura Asenayê, gur li ber çavê me reş bûn û hêdî hêdî me hewes û hilma xwe avêt ser kûçikan.
Bi gotineke populîst:
Gur bûn out!
Kûçik bûn în!
Çima?
Çimaya ji bo vê meseleyê çimayeke sosyolojîk e û hewce ye em lê bikolin û bi hev re bibêjin,
"Çima?"
Erê, çima?
Lewra...
Pêşîyên me hur bûn, resen bûn û xwe bûn ango li ser esl û feslê xwe bûn.
Û kesên hur û resen û xwe jî ji tiştên wek xwe hur û resen û xwe hez dikin.
Gur hur in lê gurên tûle û qûnde û xayîn û xwefiroş û entegreyî sîstema însên bûne jî kûçik bi xwe ne.
Loma...
Pêşîyên me ji guran, em ji kûçikan hez dikin;
ji ber ku...
Hêdî hêdî em jî tûle dibin û ber bi kûçiktîyê ve diherin.
Li ser medyaya sosyal ez li parvekirineke hevaleke bi eslê xwe kurd lê bi qelema xwe tirk rast hatim. Ji bo LGBTÎ+yên Ûgandayê dilêşî û xemgînîya xwe anîbû ziman.
Min go, me Kurdistan ava kir, kurd û kurdî azad bûn, dor hat demokrasî û mafên însanî yên ûgandayîyan.
La hewle wela û quzilqurt û nizanim çi qas bela!
Bav û kalên wê li çîyayê mazî dest diavêt namûsa keran, ew jî hatîye ketîye pey doxîna LGBTÎ+yên Ûgandayê.
Carinan em qûna xwe ji derpî derdixin, lê hayê me ji qûna me tune ye.
Erê, meriv merivhez/humanîst be baş e, lê
Aqilê kurdan ji kîsê xelkê ye.
Û her carê bi deynekî bêveger em aqilê xwe didin qesasekî xwe yê din.
Doh aqilê me ji kîsê tirkên dîndar bû, îroj jî em aqilê xwe ji kîsê tirkên dîndar derdixin, dixin kîsê tirkên kemalîst.
Gotina Dawî
De bimire kurdo, hîn mirin erzan e.
