ne kêm, ne zêde...
Yanî qûna xwe belot nekin. Serê we di bin axê de ye
û tav dide qûna we.
Eşîr-eşîrtî bi zemên re duguhere.
Çawa hin qehreman piştî demekê kare bibin xayîn û hin xayîn jî piştî demekê kare bibin qehreman,
zîhniyeta eşîrtiyê jî doh xerab bû, îro baş e.
Doh xerab bû, ji ber ku di navbera kurd û Kurdistanê de zir dîwarek bû.
Min digot eşîra min,
te digot eşîra min,
wî digot eşîra min,
me digot eşîra me,
we digot eşîra me,
wan digot eşîra me.
Îro baş e, ji ber ku di navbera hebûn û nebûnê de qaweteke sosyolojîk-civakî ye.
Piştî bi derketina partî-rêxistinên siyasî-politîk re, kurd polîtîze bûn, bi wê polîtîzebûnê re kurdayetî di nav kurdan de roj bi roj mehiya-hiliya-şikest;
lê di vî şerê siyasî-politîk de zîhniyeta eşîrtiyê di navbera man û nemanê de dîwarekî stûr-qalind lêkir;
anku bi vê zîhniyetê kurd ji dewletê dûr ketin, lê vê zîhniyetê nehişt wek netew-milet kurd wenda bibin.
Pir nivîskar-derhêner-stranbêjên ku gelek însan bi serê wan sûnd dixwin, min kitêb-fîlm-stranên wan di nêvî de terikandiye.
Û paşê ez têgihîştim ku gelek kes ji gelek tiştan fêhm nakin û dinirxînin û rexne dikin.
Em ne mecbûr in wek hin kesan binêrin-bifikirin.
Û hin kes jî ne mecbûr in dilê xwe bibiijînin me;
dilê xwe nebijînin me,
hûn hûn in,
em em in.
Lewra,
Em dilê xwe bibijînin çi em dikin.
Hûn nikarin,
ji ber ku hûn nikarin hûn ê biêşin.
Xwe neêşînin da em jî li ser we neêşin.
Di navbera erê û nayê de di erênayê de nemînin;
heger na, hûn ê jî wek min him ji Stenbolê bimînin, him ji Mêrdînê.
Gelo ez nuha li ku me?
Her kê ez dîtim, ji kerema xwe re bi telefona hevalekî-hevalekê li min bigere,
ev du roj in ez bê telefon im.
Bi rastî jî tenê ji bo rehetî û konfora bêtelefoniyê mabe, ez ê piştgirî û destekê bidim fikra jiyana ekolojîk,
lê xwediyê vê fikrê ne xuya ye.
