Wê salê hîn nuh televizyonan dest bi weşana fîlm û bernameyên erotîk kiribû.
Li ser her xaniyî peykek hebû.
Dema meriv li ciyekî bilind li bajêr dinerî, bajar wek erdekî kuvarkan xuya dikir.
Havîn bû...
Wê salê jî wek her sal her kes li ser xaniyan radiket.
Kêfo jî yek ji wan doxînsist û tolazan bû ku her şev piştî malî radiketin, bi dizî ji ser xênî peya dibû, dihat xwe li ber televizyonê pîs dikir û carina jî xwe ji yên di televizyonê de pîstir dikir.
Dîsa şevek ji wan şevan, heraretê Kêfo radibe û xew nakeve çavan.
Heta derengê şevê xwe dide benda dê û bavê xwe, da rakevin û ew jî dakeve jêr, here li ber televizyonê rûne û bayekî ji ber serê xwe berde.
Bi wî halî di xew re dihere.
Carekê çavên xwe vedike ku seet çarê sibê ye; bi dizî û hêdîka xwe ji selemê bera jêr dide.
Di tariyê de dihere xwe li ber televizyonê vedixe û çav li ser çîp û memik û qûnên tazî zîz dibin.
carekê ku destê wî bêhemdê wî dihere nav şeqên wî; kîr lê bûye sing.
Hebekî miz dide, difirkîne, lê bi zuhayî kurmê wî naşikê, radibe dihere serşokê.
Derpiyê xwe dadixe heta çongan û bi sabûnê dibe çelpeçelpa wî. Tam êdî dike pişta wî bê û bi xwe xweş bîne, bi pêjna reşekî li ser stuyê xwe re dizîvire ku bavê wî wek kabûsekî ziq lê dinere.
Kîrê wî di nav destê wî de bi awayekî ceryanê pê girtiye û ecêbmayî sar disekine.
Bav dibêje:
-Qawet be ji te re, berxê min.
Kîrê Kêfo di nav destê wî de, deng jê dernakeve.
Bav dewam dike:
-Nesekine berxê min, nesekine; dewam bike.
Kêfo bi lez derpiyê xwe dikişîne ser navika xwe û direve ser xênî; di nav nivînan de xwe dike term.
Dibe sibe, her kes ji xew şiyar dibe, dadikeve jêr, lê Kêfo ji fediya hetîketiyê xwe li xew datîne. Ro bilind dibe; di bin lihêfê de xwêdan ji kejika stuyê wî diherike qelîşteka qûnê, lê nabêje ay serê min jî.
Hefteyekê bi rû bavê xwe nakeve.
Rojekê bav lê dinere ku weha nabe, xwe dide bende.
Kêfo dadikeve jêr ku bavê wî hîn derneketiye.
Bav dibêje:
-Normal berxê min. Eyba vî tiştî tune ye. Xortanî ye; me jî di xortaniya xwe de qûn û qûş li keran diqetand.
