Seadetê rahişt sênîkekê û ber bi Reşo ve meşiya.
Sênîka ku xwarin tê de, li ber Reşo vala kir.
Reşo bi kêfxweşî xirpişî ser wê xwarinê.
Dû re Seadetê fitilî ser min û bi bişirîn got:
"Wê rojê ez çûm Amedê cem mala Sewdetê.
Pismamekî min jî li Amedê rûdine. Jixwe tu nas dikî, Hecî Evdal.
Zarokên wî ji me re şîv çêkirin.
Goştê pez avêtin ser savarê.
Em li ser sifreyê rûniştin, me şîva xwe xwar.
Piştî me têr xwar, li ser sifreyê londera hestiyan çêbû.
Reşo ket bîra min.
Min got, 'Hecî Evdal, bonciyekî me heye, pir delalî ye. Heger ez van hestiyên ser sifreyê ji boncîkê xwe re bibim, hûn ê bi min nekenin?'
Hecî Evdal keniya, got, 'Na na, em ê çima bi te bikenin. Xêr e.'
Keçika wî rabû ew hestî ji bo min xistin kîsikekî û wexta ez rabûm, min rahişt kîsikê xwe.
Kîsikê min ê hestiyan di destê min de ez hatim li tirimbêlê siwar bûm û min berê xwe da malê. Erê weleh, ji bo Reşo min ji Amedê kîsikê hestiyan kir destê xwe û min ew hestî anîn Qoserê.
Min çawa sola xwe ji pê kir, min kîsikê xwe yê hestiyan bir li ber Reşo vala kir.
Reşo serî di ber de, teriya xwe kil kir di ser wan hestiyan de.
Ciwanikino! Ciwamêrino!
Hezkirina heywên, yek ji elamet û nîşaneyên Xwedayî ye.
Heger baweriya we ji Xweda hebe...
