xwe xwebûn

Vê pêla dawîn,

em kurd bûne cewahir, yek me  ji destê yekî direvîne;

Amerîka ji hêlekê ve li me xwedî derdikeve, Israîl ji hêlekê ve li me xwedî derdikeve, Tirkîye ji hêlekê ve,

lê xwedîderketina tirkan ecêbtir e; 

kemalîst ji hêlekê ve, dîndar ji hêlekê ve, nijadperest ji hêlekê ve…

Îja divê em vê pirsê ji xwe bikin!

Ma em bê xwedî ne yan em nikarin xwedîtîyê li xwe bikin?

Bi kin û kurdîya kurmancî,

her kes xwedîyê me ye, tenê em ne xwedîyê xwe ne,

lew em ne xwe ne, em hewl nadin bibin xwe û em ji xwebûna xwe dûr in, mixabin.

Gotina Dawî

Roja ku em bûn xwe, 

jixwe êdî her kes ê mutefîk û hevalbend û cîranê me be…

ruhê mirî

Pirê caran zarên bavan li ser bawerîya xwe kuştine, hatine kuştin, bêyî ku têkevin nav şikê û herin bidin pêy lêpirsînekê.

Mixabin, di şerê li Kurdistanê de gelek keç û xortên hêja serî danîn, mirin, lê li pêy mirina wan keç û xortan gelek kesên ji xwîna wan li ser xwîna wan bûn bazirgan û bazirganîya xwînê kirin.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

kesên ku bi qasî misqalekî kurdîtî ne xema wan e, radibin li ser xwîna kesên di ber kurdîtîyê de mirine, bazirganîyê dikin.

Heyf!

Gotina Dawî

Û ji bîr nekin… 

li welatê me hûn çi qasî bi henûnî, kubarî û bi nefsbiçûkî nêzîkî kesan bibin, li cem wan kesan ew qasî hûn biçûk dibin, hûn bêqedr in, hûn bêqîmet in!...