Li Qosera Mêrdînê çêbûye. Li sikak û kuçe û kolanên Qoserê bi firê ketîye. Di zanîngeha Beykent a Stenbolê de beşa sînema û televîzyonê xwendîye. Nuha jî di zanîngeha Stenbolê de beşa erdnîgarîyê dixwîne. Ji xêndî nivîskarîyê herweha sînemager e. Bi navên Doxînsistîzm, Xwelîserîzm, Xweşzûgotinokîzm, Leylan û Peyvforîzma pênc kitêbên wî çap bûne. Bi navê ''Reş û Şîn'' û ''Mirîd'' du fîlmên wî hene. Herweha senarîstê fîlmê ''Xof'' e. Li Stenbolê dijî.
30 Kasım 2020 Pazartesi
mêrdînperest
29 Kasım 2020 Pazar
roja savarê
28 Kasım 2020 Cumartesi
îşev jî çend kelam ji milkê dil
27 Kasım 2020 Cuma
hemîdê mala smaîl axa
Mîrê kurmancîya reş, serî danî û ji nav me koç kir, çû,
lê tenê çû, kurmancîya reş spart me, ji me re hişt û çû...
Serê kurdî, serê kurdan, serê Kurdistanê sax be!
Min rû bi rû rehmetî nas nekir, nebû qismet em hevdu nas bikin.
Lê bi malbatî jî em dostên hev in û herweha bi jinan jî em di hev de gerîyane, em bûne mervên hev; me birazîya wî ji pismamê re xwestîye, em bûne taloqanên hev.
Çendî çend caran bi rêya zavayê wî me silav ji hevdu re şand jî, naskirina rû bi rû nebû qismet.
Çend caran ji psmêm re gotibû wexta ez li Mêrdîn bim, ji Devliken re bibêje bila were bibe mêvanê min, lê nebû qismet.
Axir, çû!..
Erê, rû bi rû min ew nas nekir, lê haya min ji wî, ji sekn û helwest û tevgerên wî hebû-çêdibû.
Di rêya maqûlîyê de wek rewşenbîrekî şareza dimeşîya.
Rewşenbîrekî rasteqîn bû.
Xwedan vîzyon bû û têra xwe kurd lawê kurdan bû;
kurd lawê kurdan bû, lewra mîrê kurmancîya reş bû;
di binê tûrikê wî de têra du netewan zargotin, pêkenîn, pêkenok, çîrok, meselok, metelok, biwêj û gotinên pêşîyan hebûn.
Bîra folklora kurdî bû, rehmetî...
Tu carî îdeolojî û partîyan bala min nekişandine, nakişînin jî.
Hêla Hemîdê Mala Smaîl Axa ya sîyasî hîç ne li ser bala min bû.
Hemîdê Mala Smaîl Axa PDKyî bû, YNKyî bû, PKKyî bû, yan partîyeke din, ne mesele ye.
Ji bo min Hemîdê Mala Smaîl Axa ÊWXyî bû, anku Ê Welatê Xwe bû;
mîrê zimanê qedexe bû.
Ji axa xwe, ji zimanê axa xwe, ji nirxên axa xwe hez dikir û emrê xwe li ser kir.
Di sîyasetê de Hemîdek dihere, deh Hemîd tên, lê di kurdîtîyê de, şûna Hemîdê Mala Smaîl Axa zû bi zû nayê dagirtin.
Hemîdê Mala Smaîl Axa, di qada sîyasetê de, bi rengê xwe yê kurdî ji nifşê nuh re referans bû, nimûne bû, rolmodel bû.
Hemîdê Mala Smaîl Axa, bîra vê axê bû...
Hemîdê Mala Smaîl Axa, bîra zimanê vê axê bû...
Hemîdê Mala Smaîl Axa, bîra civatên kurdî bû ku kêm kes hene, him bi sekn û helwesta xwe karibin maqûltîyeke eşîrtî bikin, him jî bi vîzyona xwe karibin wek rewşenbîr û entelektuelekî şareza tevbigerin;
Hemîdê Mala Smaîl Axa yek ji van kesan bû; him axa bû, him maqûl bû, him rewşenbîr bû, him jî kurdperwerekî xwedan prensîp...
Bi vê çûyîna xwe ya bêwext Hemîdê Mala Smaîl Axa dilê nifşê xwe êşand, malbat û dost û hevalên xwe xemgîn kir, lê mixabin nifşê nuh jî sêwî hişt!
Serê kurdî, serê kurdan, serê Kurdistanê sax be!
26 Kasım 2020 Perşembe
maradona
barê navê abdulah giran e
Carina hin heval mîna dîwarê girî yê cihûyan berê xwe didin min û gilî û gazinên xwe dikin.
Carina mijar dibe mîtolojî, ji xwedayê xwedayan Zeus re qala mîtolojîya kurdan dikim, ew mîtolojîya ku şaristanîya qewmê wî ji wê mîtolojîyê zaye. Zeus li ber çavên min dibe sêlekekî dera hanê.
Carina mijar dibe felsefe, li ser dîwêr li sîya xwe dinerim, xwe di kirasê Nietzsche de hîs dikim; wê gavê ne Sokrates, ne Platon, ne Aristoteles, ne jî Spinoza kare avê li destê min bikin. Feylesofî ji zimanê min diherike bi kurdîyeke sofîstîk.
Carina mijar dibe dîn û pencereyeke nûranî li ber min vedibe, xwe wek pêxemberekî nesunetkirî yê bê kitêb hîs dikim wê kêlîyê; ez hemû ayetên kitêbên pîroz ên bawermend li ber bi cizbê dikevin, bi peyvforîzmayekê pûç dikim. Rûpelên wan kitêban yek bi yek dişewitînim û nef(e)sa xwe li ber germ dikim.
Carina mijar dibe huner, ji her peyveke min rengekî hunerê dizê, li ser me esmanek çêdibe ji rengan, mîna keskesorê; hunermend li ber germayîya zimanê min bi hunerê sermest û gêj dibin. Û ez jî têra xwe xwe qure dikim.
Carina mijar dibe civak û dibim bêehlaqekî bi pîvan, derdikevim ehlaq li parsekan belav dikim; li parsekên birçîyê ehlaq.
Û carina jî mijar dibe birçîbûna bedenan, li ser serê birçîyan dibim pisporê zewqê û bi tecrûbeya xwe bedenan terapî dikim; nahletê li qalib û tabûyan dibarînim, şehwetê wek taseke şerbet bi ser wan de dirijînim, diqûrisinê, vedixwin bi kezebeke agirpêketî...
Piştî vê destpêka qerase îja ez karim dest bi mijara esasî bikim.
Kesên navê wan Abdulah, di bin berpirsîyarîya vî navî de tu carî xêrê ji emrê xwe nabînin. Ev nav mîna barekî her li ser pişta wan e.
Him navê bavê pêxemberê misilmanan Abdulah e, him jî navê serokê sererd û binerd Abdulah e.
Loma jî,
yê navê wî bû Abdulah, ji daxwazên xwe bêtir divê li gorî felsefeya her du Abdulahan tevbigere.
Û şert û mercên felsefeyên her du Abdulahan jî zor û zahmet û giran in.
Divê tu li destê xwe, li zimanê xwe, li pişta xwe miqate bî!
Dest û ziman erê, lê mîrata piştê zor e, li tiştekî guhdarî nake.
Gelek pêxember û siltan û padîşahan ji ber ku pişta wan li şîretên wan guhdarî nedikir, ji xwe re cêrîstan ava dikirin û mirîdên xwe bi gotinên efsûnî bêhiş dixistin, ew mirîd dibûn qewad û diketin xizmeta wan, ji wan re qewadî dikirin.
Wan dikir, mirîdên wan jî dua dikirin!
Abdulahekî min jî heye ji wan Abdulahan.
Di xortanîya xwe de ji mizgeftan, di telebetîya xwe de jî ji civînên partîyê dernediket.
Ne dema diçû mizgeftê doxîn lê vebû, ne jî dema li zanîngehê telebe bû doxîn lê vebû. Her birçî, her har, her belengaz xêr ji xortanîya xwe nedît.
Îroj dîsa berê me da rojên berê, qala xwe û xwelîserîya xwe kir, got, "Seyda, dema min zanîngeh dixwend, hevaleke min a serhedî hebû, beşa wênesazîyê dixwend. Rebenê bi rojan bi dora min ket ji bo min bera ser xwe de, lê ji ber ku ez mirîdekî temam bûm, min li xwe dianetanî ez li jêra xwe li doxînê binerim. Wê hevalê lê nerî xêr di min de tune ye, terka min kir û çû hin xortên din bera ser xwe da..."
Xwe bi xwe min got, "Tu kerekî ehmeq î!" lê ji ber ku min bi xwe bi xwe got, dengê min neçûyê û Abdulahê min berdewam kir, "Seyda, berî zanîngehê bixwînim ji mizgeftan, dema min zanîngeh dixwend jî ji civînên mirîdî dernediketim. Û nuha jî ez difitilim li salên çûyî dinerim, emrekî vitîvala. Lê helal be ji te re. Tu çavê kul derman dikî. Hew Xwedê zane nuha jin li cem te, bi vê rehetîya te çi qasî kêf dikin û bextewar in."
Min got, "Abdulah, heger li ser nivînan jinê xwe wek qahpikekê hîs nekir û bi haweyekî azad xwe li nav behra fantezîyan neqewimand, problem ne jin e, tu yî, tu bi xwe yî."
Kenîya, got, "Heyran, bi vê felsefeyê tu nêzîkî min bibî, ez ê jî bibim qahpikek..."
Em her du jî kenîyan.
De îja çîroka Abdulah rastîya keç û kurên me ye.
Îdeolojî û dîn nehiştin keç û kurên me bibin xwe.
Berî xatir bixwaze, bi bişirîneke tije hesret û poşmanî got, "Jîyan ji jîyana te xweştir tune ye. Heta ji destê min bê, ez ê nehêlim zarokên min tu dîn û îdeolojîyan nas bikin."
Gotina dawî:
Ji zarokan re tenê sekn û helwest û kesayet divê, wekî din kî çi bibêje, zir derewek e.
Heta ji we tê zarokên xwe ji dîn û îdeolojîyan dûr mezin bikin. Bi huner û edebîyatê jîyana wan bixemilînin, bila bi azadî ber bi xewn û xeyal û fantezîyên xwe ve bibezin, bifirin.
24 Kasım 2020 Salı
trajedîya belengazîyê
Carina ez mat û metelmayî dimînim, dema li bêxîretîya hin kurdên bêxîret dihilkumim.
Çendî meriv ji vê nîqaş û pevçûna li ser zimên aciz bibe jî, ji bêxîretîya bêxîretan em diherin û tên li heman meseleyê vedigerin,
li zimên...
Ji dêvla em zimên biwelidînin û bi xeyal û fantezîyan, bi xwendin û lêkolînan asoya wî fireh bikin û têxin xizmeta jîyaneke edebî, hunerî, zanistî, entelektuelî, her carê em ê herin werin bi bêxîretîya bêxîretan xwe aciz bikin û enerjîya xwe belasebeb xerç bikin.
Lê nahêlin, ne sûcê me ye!
Rewşenbîr in, nivîskar in, hunermend in, stranbêj in, xwende û zana ne, lê heta bi zimanê efendîyên xwe venerşin, sebra wan nayê, dilê wan rehet nabe.
Qet nebe bi gotinên qure û megalomanî kurdîtîyê nexin çavên me û bi vê hêla xwe ya kurd dernekevin pêş.
Belkî wê çaxê em jî dev ji gazin û rexneyên xwe berdin û xwe jî, we jî aciz nekin.
Ê heyran!
Him hûn ê ji her kesî bêtir kurdîtîyê bikin, him jî hûn ê herin qûnalêsîya efendîyên xwe bikin û zimanê xwe di nav girêza zimanê wan de bifetisînin...
Nabe.
Û kesên dibêjin kurdî têra me nake em gilî û gazin û daxwazên xwe bibêjin-bînin ziman, diherin gilî û gazin û daxwazên xwe bi zimanekî ji deh zimanan dizî ye anku bi zimanekî pînekirî dibêjin-tînin ziman.
Bi taybetî jî sekn û helwesta stranbêjên ji nifşê nuh pir balkêş e.
Li ser medyaya sosyal dema tu bi kurdî albumekê pîroz dikî, xwedîya/xwedîyê albumê bêyî dilê xwe- xwe mecbûr hîs dike-, wek bersiv emojîyan (🙏🌸🌹) dişîne.
Lê dema yek bi tirkî pîroz dike, xwedîya/xwedîyê albumê serxweş dikeve û bi wê serxweşîya xwe me jî serxweş dixe, bi wê tirkîya xwe ya tije kompleks...
Li hember qewmê xwe qure, li hember efendî û dagirkerên xwe şkestî û belengaz in.
Gotina dawî:
Çi tirk çi kurd, gava yekî mîkrofon da ber devê we anku yekî ji we xwest hûn bi tirkî pê re hevpeyvînê çêbikin, wek refleks tenê bi kurdî bersivê bidin.
Ne hûn, ew mecbûr in meseleyê çareser bikin; yan ew ê bi xwe bi zimanê we bi we re bipeyivin, an ew ê wergêrekî bi xwe re bigerînin.
Bêguman ji vê helwestê re karakter divê.
Lê ka ev karakter bi çend nivîskar û stranbêj û hunermend û rewşenbîrên kurd re heye?
kî ji me di depresyonê de ye
22 Kasım 2020 Pazar
ha meseleya kîrê jêkirî ha meseleya zimanê jêkirî
21 Kasım 2020 Cumartesi
tara bêjingê
Huner ew e, meriv li ser hebûna xwe hebûneke nuh lêbike anku li hebûna xwe zêde bike. Huner ew e, meriv kultura xwe ya resen nelewitîne û li ser wê resenîyê nûjenîyê biafirîne.
Huner ew e, meriv xeyal û fantezîyên xwe bi hevîrtirşê hêvîyê bistirê û her zindî bimîne.
Huner, ev e,
huner ev bi xwe ye!
Lê bala min li nifşê nuh e (pir hindik ne tê de) ji afirînerîyê dûr, tenê ji sermîyanê hunera kurdî dixwin, diçêrin.
Muzîk-Muzîkvan...
Radihêjin tembûrekê, gîtarekî, yan jî kemanekê, diherin xwe hînî notayan dikin (ji pirê kesan re nota jî ne girîng e jixwe) û li ser serê civakê xwe dikin stranbêj û hunermend û dest diavêjin ruhê muzîka kurdî, xwe jî dilewitînin, hunerê jî.
Mejîyê nifşê nuh format dikin, kultura resen ji mejîyê nifşê nuh jêdibin.
Him hunerê qetl dikin, him nifşekî...
Û ew nifş jî qaşo siberoja netewekê ye.
Şano-Şanoger:
Bi hezaran serpêhatî, çîrok, şer, serhildan û destanên kurdan hene, lê ew çi dikin?
Diherin lîstikên bîyanîyan diqulipînin kurdî û ji civaka kurd re pesnê Dario Fo, Shakespeare, Samul Beckett, Anton Çehov, Bertolt Brecht didin û ji dêvla Memê Alan û Zîna Zêdan, Celadet Elî Bedirxan û Rewşan, Cembelî û Binefşa Narîn, Dewrêşê Evdî û Edûlê bi nifşê nuh bidin naskirin û bîra wan der bikin, diherin bi Romeo û Julietê û bi Othelloyê nifşê nuh di bîra wan de difetisînin.
Ji dêvla bihêlin nifşê nuh ji Qasimlo û Qazî Muhamed, Mola Mistefa Barzanî û Selahedînê Kurdî sûd û îlhamê werbigirin, diherin bi Macbeth, Hamlet û Qral Lear berê qubleyê li nifşê nuh şaş dikin.
Ez ne li dijî berhemên bîyanî me, lê divê ewil meriv ji milkê xwe dest pê bike.
Edebîyat-Edebîyatvan:
Xewn û xeyal û fantezîyên xwe bi afirînerîyê der bikin.
Wek hev nenivîsînin û hevdu teqlîd nekin. Heger orjînal-resen hebe, kes guh nade sexte û sexteyan...
Û êdî ji wê derûnîya xwenezandîtîyê, xwekêmdîtîyê, xwerebendîtîyê, xwebelengazdîtîyê, xwebiçûkdîtîyê, xwexulamdîtîyê û dagirkeranênxweefendîtîyê derkevin.
Ne hûn, bila ew xwe hîç bihesibînin,
ji ber ku çiyê wan heye û her çiyê xwe pê qure û serbilind dikin, ji milkê te dizîne.
Qerf-Qerfvan anku Mîzah-Mîzahvan:
Qerf-Mîzah karê aqil e û dema kêmaqil dest diavêjin vê qadê, xwe jî dihetikînin, qerf-mîzahê jî dihetikînin.
Qerf-mîzah ne qeşmerî ye, loma tenê bi liv û tevgera dest û nig û bi xwaromarokirina dev û poz û lêvan nabe, jê re kanî divê û ji wê kanîyê jî divê zanîn biherike.
Ziman-Zimanzan:
Pîrka min weha digot, kalkê min werê digot, dêya min wisa digot, xaltîka min wenî digot, metka min wilo digot, mamê min halo digot...
Nabe.
Û her kê xwe hînî çend gotinên nuh û nûjen kir, bila bi xwe karibe û xwe li ser serê civakê neke zimanzan û dest bi şîret mîretan neke, lewra ji bo xatirê populîzm û quretîyê, hûn serî li civakê digerînin û tiştên rast û zelal in û civak rast zane jî, hûn di wê nezanîya xwe de şolî dikin.
Rewşenbîrî-Rewşenbîr:
Qûna tazî tembûrê dixwazî.
Dîn:
Li Kurdistanê tu kes bi qasî dînên kurd ne kurd e, lewre tenê bi kurdî dijîn.
Hêvî dikim yek kurd jî baqil nemîne.
Dîndar:
Ji bext û ûjdanê wan re formatek divê.
Civak:
Aqilê heft jinan dibin dixin serê mirîşkekê û ew mirîşk jî dihere nikilê xwe li gû dixe.
Kurdistan:
Bar kir, çû û nema.
20 Kasım 2020 Cuma
remezan ka îroj em di kê nin
19 Kasım 2020 Perşembe
macaran bi macarkî qûn li wan belot kir
18 Kasım 2020 Çarşamba
dema lenîn pê girt
17 Kasım 2020 Salı
piştî evîneke mirî-name 4
Tu çawa yî hêla min a herî delalî û herî bi jan?
Zanim, ez baş zanim nuha tu di çi halî de yî...
Ez ji xwe zanim tu çawa yî û di çi rewşê de yî, loma jî hewce nake tu bibêjî.
Li hêleke dilê min bihar e,
li hêleke dilê min zivistan...
Ax ax, berxê!
Çi bi me hat?
Kê nifir li me kir?
Ez ê bibêjim Xwedê heqê me ji dilnexwazan re nehêle,
lê qêmîşî vê janê jî nakim,
jan jî xweş e çendî giran be jî...
Tu...
Bextewarîya min a herî geş î!
Tu...
Hêla min a herî bi jan î.
Çendî jana wê canê min biêşîne û bişewitîne jî,
baş zanim ku ew jan ji kûrayîya hez û eşqê dizê, ji milkê dil dizê, loma...
tu him can î,
him jan î,
him jiyan î, berxê!
Vê sibehê wek her car dîsa bi te min çavên xwe vekirin ji wê xewa bi te tê werdibim.
Bi vekirina çavan re, tu li cem min bûyî, li nig min...
Li te fikirîm,
li xwe fikirîm,
li me fikirîm,
li qederê fikirîm,
ew qedera ku jîyan li me kir kulmeke keder...
Min vê sibehê hîs kir ku ne hez kevn dibe, ne jî em...
wek berê, ji berê xurtir, ji berê geştir.
Di nava rojê de,
bi te re radibim,
bi te re rûdinim,
bi te re dipeyivim,
bi te re dikenim,
bi te re dixwim,
bi te re vedixwim,
yanî bi kin û kurmancî bi te re dijîm, berxê,
heger jîyîn be ev!
Du bêhn tu carî jî bîra min nare:
bêhna tenê te
û bêhna toprihanê.
Çi dema ez bêrîya bêhna te dikim, diherim li ber toprihanê disekinim, çavên xwe digirim, te xeyal dikim û destê xwe bi kubarî di ser toprihanê re digerînim. Bêhna ji toprihanê difûre, seranserê bedena min dîl digire,
wê kîlîkê dibim zindanîyek, derîyê dilê te heta dev li ser min tê girtin.
Û azad dibim di dilê te de, bi dilê te re...
Îroj bi xwe re nabînim derkevim herim derekê.
Her sê nameyên te şandibûn, sêcare min xwendin her yek ji wan, bi berbangê re.
Ji îskeîska wê kêlîkê, min azana melê nebihîst.
Û careke din hew xew ket van çavan.
Min bahlîfa ber serê te kir himbêza xwe û xwe radestî bîranînan kir...
Tu zanî berxê!
Baş e ku me ew bîranîn dane ser hev û ew bîranîn hene, yan na em ê kurdunde biçûyana.
Erê, kurdunde!..
Kurdundebûn ne mirina bê kur e, kurdundebûn mirina bê bîranîn anku bê jîyîn e.
Û em ne kurdunde ne, çendî mîna barana nîsanê zû hatibe û zû çûbe jî...
Ma di emrekî de çend rojên weha bextewar dibe qismetê însên, ha berxê?
Di her rojekê de me emrek bihurand.
Heta êvarî ez ê li wêneyên me binerim û li me bifikirim, da ruhê min jî mîna bedena min a bê te roj bi roj mîna qurmekî hişkbûyî dirize û pûç dibe, nerize, pûç nebe.
Ez ê xwe ber bi pêlên bîranînan ve berdim. Belkî ez çend gotinan jî li hev bînim,
li ser şevên me yên har ku em dibûn barbar...
Berê min digot qey her ku dem derbas bibe, jibîrkirin ê ewçend hêsantir be,
lê mixabin, dinerim her ku dem derbas dibe, bêrî zora jibîrkirinê dibe û li ber jibîrkirinê, bêrî dibe bendaveke qerase; jibîrkirinê tarûmar dike, têk dibe.
Çi bibêjim jî, bilêvkirin û jîyîn nabe yek, mixabin!
Bi hesret û bêrîyeke bêpîvan têm her du çavên te.
Gavê bi xatirê te.
Heta nameyeke din bimîne di xêr û xweşîyê de,
yara min a ebedî...
16 Kasım 2020 Pazartesi
destê kê di xwîna kê de ye
15 Kasım 2020 Pazar
mijar mijar e çi hejîr çi mişar
Mijar Yek:
Xwendin baş e, lê divê meriv ji xwendina xwe fêhm bike.
Xwendina ku tesîrê li dilê te, li hestên te, li nerîna te, li kesayet û helwesta te neke, ew xwendin ne xwendin e, himaltîyeke beradayî û quretîyeke pûç îmegalomanî ye.
Û mixabin, pirê “zane”yên me tenê dixwînin; dil, hest, nerîn, kesayet û helwest bi ber bayê xwendinê-zanînê nakevin.
Û çi tê serê vî miletî, ji ber van xwendeyên nexwende tê serê vî miletî.
Divê sîstem an civak an desthilatî ne robotan, însanan biafirînin.
Bawer im, ji ber wê kontrola robotan di destê meriv de be, heger meriv bixwaze robot jî kare ji van xwendeyên nexwende baştir bin.
Mijar Dudu:
Xwezî her kesî karê xwe bikira.
Wek nimûne:
şivanan şivantî,
gavanan gavantî,
muxtaran muxtarî,
hunermendan hunermendî,
nivîskaran nivîskarî,
siyasetmedaran siyasetmedarî,
jinan jintî,
mêran mêrtî bikira...
Û serê civakê bi kultureke bermeqlûb tev li hev nebûya.
Mijar Sisê:
Kes bi qasî kurdan pesnê xwe nade, lê kurd hîn nebûne kurd, mixabin.
Kurdî behr e, lê kurd nebûne masî.
Du kurd bi hev re bi kurdî dipeyivin, lê wexta dibin sisê, çar, pênc, bi zimanê dagirkerî ji hevdu fêhm dikin.
Û bi wî zimanî jî dîsa propagandaya kurdîtîyê dikin.
Kurdî...
Kurd...
Kur...
Ku...
K...
...
Mijar Çar:
Kesên durist û dilsoz ji desthilatîyê pirrrr dûr in.
Û heta durist-dilsoz neyên ser text, kurd nabin xwedî bext.
Û bext jî nebe, text textik e.
Û textik jî ji bo çend kurtêl nan tim di firneyan de dişewitin.
Bext...
Text...
Textik...
Mijar Pênc:
Îmaj û terza min.
Her ji du-sê rojan carekê ez porê serê xwe didim ber jilêt û gwîzanê.
Ez nahêlim tayên por serê xwe rakin.
Serîhildana por, ez bi terzeke stalînîst û bi hişmendîyeke hîtlervarî têk dibim.
Lê hêdî hêdî zivistan tê û di serma û seqemê de serê rût û zelût ne karê aqil e.
Lê dil heye li hember serma û seqemê bi serê rût û zelût serî hilde.
Berxwedan, serhildan!
Berxwedan jîyan e hey hey,
serhildan jîyan e!..
Mijar Şeş:
Navê Xwedê û pêxember xweş!
Lê...
De guh nedinê, ez nekevim nav mijara dîn û dîntir nebim, jixwe zêde ne baqil im.
14 Kasım 2020 Cumartesi
bextê tirkan jî ûjdanê jî tune ye
Dema ez zarok bûm min qet ji dibistanê hez nedikir, lewre ne min bi zimanê mamoste zanîbû, ne jî dihiştin em zarok bi zimanê xwe bi hev re bilîzin, bipeyivin...
Dema berê min diket dibistanê, bi mirina min bû, lê mezinên me ji me re digotin, “wir cîyê zanîn û şaristanîyê ye.”
Hezar heyf, her ku bi nav de diçûm, bêtir ez li nezanîya xwe dihilkumîm, hêdî hêdî ez ji wan tiştên min bi zimanê xwe zanibûn jî dûr diketim.
Min di dilê xwe de digot, “ez heqê xwe li dê û bavê xwe helal nakim, çima ez şandim vê dojehistanê!”
Li dibistanê lal bûm, gêj bûm.
Tenê mamoste dipeyivî û min jî wek sewsîyan, wek mirîşka gêj lê guhdarî dikir û min tiştek jî jê fêhm nedikir.
Rojekê di dersê de mîzê zor da min.
Mamoste şipîya, darek di dest de, li pêş textê reş diçû û dihat û bi mirûzekî tirş tiştin ji me re vedigot...
Lê mîzê zor dabû min!
Min nizanîbû ez ê çi bikim.
Bi zimanê mamoste mîz çi bû gelo?
Min ê çawa jê re bigota "mîza min tê?"
Ji şerm û fedî û tirsa wê kêlîkê ji dilqekî diketim dilqekî.
Heger min bi xwe de bimîsta, him mamoste yê bi min re bixeyidîya, li min xista,
him jî di nav devê hevalên xwe de ez ê bibûma benîşt û bihetikîyama.
Min çongên xwe dicivandin ser hev, nedibû...
Min çongê xwe dikşandin zikê xwe, nedibû...
Min dev lêva xwe dikir, nedibû...
Haho! Min çi bikira!..
Axir, min hew xwe girt û min bin xwe şil kir.
Bi salan re ez li xwe hayil bûm ku,
dibistana ne bi zimanê min perwerdeyî dida, ne ez zana kirim, ne jî ez bûm medenî û şareza;
tenê zaroktîya min emirqutî bû û xwebawerîya min baskokîrî kir, heta dereng hay ji baskên xwe tune, ji firê dûr, fedîyok mam.
...
Bi salan e tirk bi hemû rêbazên xwe yên asîmilasyonîst êrişî me dikin.
Ne ziman bi me ve hiştin, ne kesayet bi me ve hiştin, ne jî namûs û xîret.
Li ser axa me em bûn mêvan, ew bûn mazûvan û her me destê xwe vegirt li ber wan.
Em kuştin, di zindanan de rizandin, em kerr û kwîr û gêj û lal kirin, em ji zimanê me, zimanê me jî ji me xeyidandin.
Bi kiryarên xwe sola Hîtler û Misolînî di taqê re avêtin.
Lê dilê wan hîç rehet nebû û kela wan nerijîya, tenê kêlîkekê jî...
Û wer xuya ye, heta pêjna kurdan li ser rûyê erdê hebe, ew ê nesekinin û jixwe nasekinin jî.
Berî nuha bi salan bûyereke qirêj qewimî bû.
Piştî wê bûyerê ez tam serwext bûm ku, ev cewrên dêlegura Asenayê wê tu carî nebin însan.
Bi rêbazeke nayê hişê Xwedê û Şeytên dest bi êrişên xwe yên hovane kiribûn.
Bêbavan li Kurdistanê kevir li ser kevir nehiştin ne bes, li metropolên xwe, ji bo kurdên ji gund û bajarên xwe koç kiribûn û ji mecbûrî û bêçaretî hatibûn li van deveran bi cîwar bûbûn, asîmle bikin, hewl didan.
Navendên Rehabîlîtasyonê bi fen û fûtan heta dev tije zarokên Kurd kiribûn.
Ji ber ku zarokan bi zimanê wan nizanîbûn, zarok bi kêmaqilî û dînî rapor dikirin û dixistin van navendan, qaşo ew rehabilîte dikirin, da ku baş bibin.
Lê hezar heyf û mixabin, ew zarokên ji bilî pirsgirêka zimên tu pirsgirêkeke wan a derûnî û tenduristî tune bû, di navendên xwe yên rehabilîtasyonê de him kêmaqil û dîn dikirin, him jî li ser pişta wan bazirganîyeke qirêj dimeşandin.
Ev hemû kiryar jî di bin navê pergala perwerdeyîyê ya dewletê de dikirin.
Yanî camêran bi zimanê wan zarokan bi wan zarokan vedidan û ew jardadayî, siberoja me jî seqet dikirin.
Zarok him ji zimanê xwe dixeyidin, him jî mohra kêmaqilî û dîntîyê dixwarin.
Lê dema van bêbav û bêûjdanan ev kiryar dikirin, em li ku bûn?
Em bi çi mijûl bûn?
Van bêbav û bêûjdanan çav bera siberoja me dabûn û bi rêbazên nayê hişê Xwedê û Şeytên hesabê tunekirina me dikirin,
lê mixabin hayê me ji bayê felekê tune, qaşo em bi doza kurd û kurdîtîyê daketibûn, bi haweyekî kerr, bi haweyekî kwîr...
Gotina dawî:
Heta axa me azad û welatê me serbixwe nebe, hêleke me yê her kêm be!