Li Qosera Mêrdînê çêbûye. Li sikak û kuçe û kolanên Qoserê bi firê ketîye. Di zanîngeha Beykent a Stenbolê de beşa sînema û televîzyonê xwendîye. Nuha jî di zanîngeha Stenbolê de beşa erdnîgarîyê dixwîne. Ji xêndî nivîskarîyê herweha sînemager e. Bi navên Doxînsistîzm, Xwelîserîzm, Xweşzûgotinokîzm, Leylan û Peyvforîzma pênc kitêbên wî çap bûne. Bi navê ''Reş û Şîn'' û ''Mirîd'' du fîlmên wî hene. Herweha senarîstê fîlmê ''Xof'' e. Li Stenbolê dijî.
21 Eylül 2018 Cuma
lehengê bîr û xewnan
14 Eylül 2018 Cuma
Hezkirina heywên yek ji elamet û nîşaneyên xwadayî ye
Gurên Lahmecûnan
19 Temmuz 2018 Perşembe
Kurd û Netewperestî
Li ser axa dewletên xwe, bi awayekî azad,
Wêjeya wan, hunera wan, muzîka wan, sînemaya wan heye û ev dînamîk dihêlin ku di qada navnetewî de xwedan xatirek-qîmetek bin.
Û tevî van hemû destketî û xwedan xusûsiyetan jî, ji netewperestiyê wê de, li ser qirkirina kurdan nijadperestiyê-faşîstiyê dikin.
Lê bêvila me naşewite!
Berî hilbijartinan ez li taxeke Stenbolê dimeşiyam.
Jixwe dema hilbijartinan her tax û kolan û qad bi flama û al û weneyên partiyan dixemilin.
Ez carekê li xwe zîvirîm ku tirimbêla HDPê ji wê de tê û dengê stranekê bi kurdî olan dide.
Du-sê gavan ji min wê de zilamekî navosere ku qilêr û qirêj û gemar ji her derê wî difûriya sar sekinîbû li hêla tirimbêla HDPê dinerî.
Him serxweş bû, him jî tînêr mînêr-balî malî kişandibû; bi zorê li ser nigên xwe diedilî.
Dema tirimbêla HDPê bi xezeb û bi strana kurdî di ber wî re derbas bû, bi dilq û mahdekî nexweş got, “Ez di quzê jina we terorîstan im! Ev der Tirkiye ye. Yek ziman! Yek milet! Yek dewlet!”
Erê, heta serxweş, tînêrkêş, esrarkêş, qewad û pêzevengên xelkê jî netewperest in, lê em qaşo welatperwer û şoreşgerên welêt ji sibehê heta êvarî qûnalêsî û xwelîseriyê dikin.
Wekhevî!
Biratiya Gelan!
Demokrasî!
Sosyalîzm!
Komara Demokratîk!
Jiyaneke Ekolojîk!
Û hwd…
Û dû re em gazinan dikin, “Çima dewleteke me jî tune ye?”
Berî meriv bibe xwedan dewlet, pêwist e ewil meriv bibe milet.
Û ji bo meriv bibe milet jî hin tiştin divê.
Ziman…
Û bi hebûna wî zimanî, kulturek, wêjeyek, hunerek, muzîkek, sînemayek, bi kin û kurmancî, civakek ku bi nirxên kurdî xemilîbe divê…
Rengê we, baweriya we, îdeolojiya we, tercîhên we çi dibe bila bibe, berî her tiştî, heger hûn welatekî ji xwe re bixwazin, pêwist e hûn ji zimanê wê axê hez bikin û bi zimanê wê axê li wê axê guhdarî bikin-bipeyivin, yan na ew ax ê guh nede we û hûn ê tenê di bin wê axê de bibin kulmeke ax, bêyî ku li ser we tiştekî nuh şîn-şên bibe.
Piçekî din ez meseleyê zelal bikim:
Ji bo hûn bibin xwedan dewletek û li ser axa wê dewletê bi awayekî azad û serbixwe hûn bibin her tişt, pêwist e hûn bi helwesteke netewperestî xwe ji zîhniyeta netewperest a faşîst biparêzin.
Berê bibin netewperest, li ser dînamîkên netewperest xwe bikin cîranê cîranên xwe, dû re wê netewperestiya ku hûn aciziyê ji ber dikin, hilweşînin û lîberal tevbigerin.
Bibin çepgir…
Bibin rastgir…
Bibin dîndar…
Bibin qûnek…
Bibin qûnde…
Bibin enternasyonal…
Îdeologê tirk Nîhal Atsiz gotiye:
“Heger kurdekî xwe ji kurdbûna xwe şuşt û xwe wek tirkekî dît jî, hûn dîsa wek kurdekî lê binerin û muameleya kurdekî pê re bikin.”
Yanî hûn xwe bi ava zemzem û kewserê jî bişon, di çavê tirkekî de hûn her kurd in.
Lê heger hûn ê bibêjin, ne xema me ye,
ne xema min e jî û hûn sax.
18 Temmuz 2018 Çarşamba
Qereçî û Kurd
14 Temmuz 2018 Cumartesi
Kêfa Kêfo lê qewitî
8 Temmuz 2018 Pazar
Kurd bi qasî kurdî hene
6 Mayıs 2018 Pazar
Heger ne fen e, ev çi ben e!
29 Nisan 2018 Pazar
Li ser Rembetîko...
Dema min li "Rembetîko" temaşe kir, careke din ez bûm şahidê "kultura diziyê" ya tirkan.
Gelo tirk ji Asyaya navîn nehatibûna Anatoliya û Kurdistanê dagir nekiribûna, îro wê bi çi pesnê xwe bidana?
Û ne tiştek.
Piçek ji rûman, piçek ji ermeniyan, piçek ji lazan, piçek ji ereban, piçek ji kurdan û bi pîneyên ewrûpiyan ji xwe re kulturek çêkirin.
Û ya trajîkomîk, bi me hûn hene, lê hûn me tune dihesibînin.
Di esasê xwe de hûn tune ne.
Derhêner Costas Ferrîs fîlmekî serkeftî diyarî sînemayê kiriye.
Ji destpêka fîlm heta dawiya fîlm, meriv bi pêlên muzîkê diherike.
Lê sahneya fînalê tesîreke ecêb li ser min hişt.
Di vî fîlmî de dîsa kifş dibe ku huner tenê ji azadiyê hez dike û guh nade astengan.
Di demeke xwe ya fire de li vî fîlmî temaşe bikin, hûn ê poşman nebin.
23 Mart 2018 Cuma
Kertîperestî
15 Mart 2018 Perşembe
Hema Wilo
Trump û Putîn, tenê fîguran in di nav van şîfreyên di hundirê xwe de şîfreyan dizê.
Û hîn em nebûne şîfreyek ji wan şîfreyan, mixabin...
Şev û roj here were
Karê me Kurda ev e
Xebat û kêyf û şer e
Huner evîn û ceng e
Şivano bêje bêje
Êvar e li me dereng e"
11 Mart 2018 Pazar
Kurd-Dewar
Kurdewar
Kurd-dewar
"d"yek kare bi qedera meriv bilîze.
Bi "d"yekê meriv dibe kurd,
bi du "d"yan meriv dibe dewar.
Û mixabin dewar ji kurdan bêtir in.
Tesîr ji tesîra seksê xurtir tune ye.
Di dinyayeke mêrane de anku di dinyayeke mêr desthillat de, tesîra jinê ji tesîra mêr bêtir e.
Mêr birçiyê quz e û quz jî quzê jinê ye.
Bixwaze dide, nexwaze nade.
Împaratoran împaratorî li ser quz kirin.
Lê kurd hîn jî hînî tesîr û hêza quz nebûne.
Û kurd tenê ji bo pirkirina zarokan seksê dikin, mixabin.
Quz huner e;
divê meriv bi awayekî estetîk li dorê here were.
Min got:
"Tu çi cahil û nezan î."
Xwe qure kir, got:
"Min çar salan zanîngeh xwend. Zirdîplomeyeke min heye. Tu ji kê re dibêjî, "cahil û nezan, axe?""
Êdî li zanîngeha fakulteya cahil û nezaniyê ava bûye.
Piştî perwerdehiyeke akademîk-zanistî ya çar salan meriv dibe cahil û nezanekî zanistîk.
Ez cahil û tu nezan,
em ê bi hev re bikin dîlan
û bijî pêşketina mejiyê însanên ne însan...
Ev serê çend rojan e pişta min diêşiya.
Şaş fêhm nekin, ne ji ber niyhandin mîhandinê ye.
Ya rast, hûn şaş fêhm bikin jî hûn zanin.
Axir, ji haziran çêtir nebe, li nexweşxaneyekê hevalekî min doktor e.
Ez lê geriyam, da ji bo MRê ji min re randevûyekê eyar bike.
Ciwamêr pê re pê re ji min re randevû stend û li min geriya.
-Devliken, tu îşev karî werî vir?
-Kengî?
-Piştî nehan.
-Erê, ez karim.
-Baş e naxwe. Îşev hevalê nobedar yê MRê kurd e û te nas dike. Nuha jî kitêba te ya Doxînsistîzmê dixwîne. Dilê wî jî heye têkeve terîqata me, seyda.
-Wey Xweda kêmaniya we nede.
Belkî kitêbên min bi hezaran nayên firotin, lê tesîrê li dilê çend kesên dilsoz dike.
Jixwe ji me re dostên dost, dostên dilsoz lazim in.
Û hûn sax!
10 Mart 2018 Cumartesi
Em Mazoşîst in
Ez li bajarekî Fransayê hatibûma dinyayê û li gundekî Parîsê mezin bûbama, îro wek gundiyekî fransî min ê li gorî çarçoveya kultura fransiyan karê şerabê bikira û li nav rez û bexçeyên wê min ê ji tirî şerab çêbikira him vexwara, him jî bifirota bazarê bi fransî.
Ez li bajarekî Japonyayê hatibûma dinyayê û li gundekî Tokyoyê mezin bûbama, îro wek gundiyekî japonî min ê li gorî çarçoveya kultura japonan masîvanî bikira û li nav bahrê piştî girtina her masiyî min ê bigota "banzaî" bi japonî.
Ê heyran, em kurd in û li gorî çarçoveya kurdî çêdibin, mezin dibin û bi firê dikevin.
Jiyan her jiyan e, li ser her axê û li her welatî.
Û li ser her axê jiyan bi zimanê wê axê tê jiyîn.
Dema meriv zimanê wê axê biguhere, bi genetîka wê axê tê lîstin û mîna meriv li ser kerpîçên herînî bi keviran xanî lêkê, ew kesayet virnî dimîne anku xurt li ser xwe naedile.
Her cara em ê qala jiyîna kulturekê bi zimanê wê kulturê bikin, hin bêbav ê derkevin ji me re felsefeyeke beradayî biparêzin.
Heyran, heger we baş bi felsefeyê zanîbûya, jixwe we yê zanîbûya tiştên ku hûn diparêzin li dij sosyolojiya wê axê, li dij sosyolojiya wê felsefeyê ye.
Însan û ziman, mîna ax û kuulturê bi hevdu girêdayî ne.
Heger bi zimanê wê axê kulturek ava bûbe, hûn nikarin bi zimanekî din wê kulturê bijîn.
Her ax bi kultura xwe û her kultur bi zimanê xwe xweş e û geş dibe.
Tu ziman ji tu zimanî ne pîroztir e,
herweha tu ziman ji tu zimanî ne kêmqîmetir e jî.
Tu netew ji tu netewî ne pîroztir e,
herweha tu netew ji tu netewî ne kêmqîmetir e jî.
Çawa ku her kes bi zimanê xwe, bi netewa xwe serbilind û serfiraz e,
mafê kurdan jî heye bi zimanê xwe û netewa xwe serbilind û serfiraz bin.
Lê ev tercîhek e.
Kes nikare bi zorê kesî bike kurd,
herweha kes nikare bi zorê ji kesî re bibêje, ""tu çima kurd î" jî.
Êş û xweşiya wê ji me re,
ji ber ku em bi dilê xwe-ne bi zora kesî dikin.
Em ji wê êşê kêf û zewqê jî distînin.
Em mazoşîst in, çi ji we re?
Lê ji kerema xwe re ji mazoşîstiya me re nebin mazot.
Û hew!
8 Mart 2018 Perşembe
Mele Evdî û Hecî Hemê
Çav sist, bêtaqet, lihêf kişandibûn heta binya rîha wî.
Çend ta rîh ketibû bin lihêfê, çend ta rîh jî li ser lihêfê bel sekinîbûn.
Jina wî li ber serê wî hêsir digindirand.
Piştî çend deqeyan meleyê gund teva şaşik û cubê xwe derbasî hundir bû.
Hecî Hemê bi zorê çavên xwe vekirin.
Bi dengekî mirarokî kir pistînî:
-Keçê ji wî quzjingeyî re bibêje bila neyê li ber serê min rûnene, bêhna mirinê jê difûre.
Hecî Edlê di ber xwe de got:
-Tobe! Tobe!
Mele Evdî hat li ber serê Hecî Hemê rûnişt. Kêliyekê bêdengî çêbû.
Mele Evdî got:
-Hecî, tu dikî ji dinyaya derewîn koç bikî herî dinyaya rastîn. Eşheda xwe bîne.
Lêvên Hecî Hemê zuha bûbûn. Xwest bipeyive, ziman negeriya.
Hecî Edlê destê xwe xist ber serê wî serê wî piçekî rakir, ji tasa avê ya li ber serê wî qurteke av dayê. Zimanê xwe bi dora lêvên xwe xist û di ser xwe re li Mele Evdî nêrî, got:
-Tu kî yî? Tu hatiyî ruhê min bistînî?
Mele Evdî bişirî, got:
-Na Hecî, ez Mele Evdî me. Te xwe şaş kir. Hîn dor nehatiye Ezraîl.
Hecî Hemê li jina xwe nêrî, dû re fitilî ser Mele Evdî, ziq li çavên wî nêrî, got:
-Ez bikutim jina te, Mele Evdî!
Hecî Edlê şaş û ecêbmayî li Mele Evdî nêrî, şerm kir, got:
-Mele, li qusûra wî nenêre, dike ruhê xwe teslîm bike, nizane dibêje çi.
Mele Evdî hêrs bû, got:
-Ker di jina wî ne! Ez cara ewil dibînim di ber sekratê de kîrê yekî radibe.
Fitilî ser Hecî Edlê, got:
-Heşayî te Heciyê!
Hecî Edlê got:
-Jixwe Hecî jî niyhabû jina te, em bûn ji ber hev, tişt nabe, Mele.
Mele Evdî devê xwe xist guhê Hecî Hemê, got:
-Bi xêr dema tu çûyî dinyaya rastîn, li vê dinyaya derewîn ez ê ji bo te CDyeke taybet hazir bikim û bînim têxim ber kevirê serê te, tu yê bibînî bê kî dikute jina kê. Dema tu aciz bûyî jî, lê binêre û bi xwe xweş bîne.
7 Mart 2018 Çarşamba
Kurdî Heram e
Herweha pariyê heram di qirka wan re derbas nabe.
Lê mixabin, em jî tenê karê heram dikin
û mîna meriv li nav jinbiyan kîrê xwe derxe em hewl didin kurdiya heram bifiroşin kurdên helal.
Ne sûcê wan e, sûcê me ye.
Heta nuha jî min çavê xwe bernedaye pereyê kitêban.
Min nivîsiye, çap bûye û weşangeran û kitêbfiroşan ji xwe re li hev kirine.
Ji her çapekê sed kitêbek jî dane min, min jî li dost û nasên xwe belav kirine.
Belkî ez şaş bim, lê min dil nekiriye li ser kursiyekê rûnim, xwe qure bikim û kitêban îmze bikim.
Wek ku meriv bi zorê malê xwe di stuyê xelkê rake.
Ya rast, dema Doxînsistîzm çap bû, li ser daxwaza hevalê weşanger min xweliyeke weha carekê li serê xwe kir,
lê dû re poşmam bûm, mîna şeytan bi min bikene.
Kurdî hîn nebûye zimanê kurdan, em hewl didin mîna zarokên xelkê yên têr xwe binepixînin.
Kurd hewl didin derbasî kultura popîler bibin,
lê zimanê xwe li pey xwe dihêlin.
Bi kîrê xelkê niyhandin nabe!
Axir, min xwest bibêjim min tu carî bi çavê bazirganî li nivîsandina kurdî nenêrî-xwezî ew derfet hebûya û min jî wek xelkê karîbûya ji zimanê xwe pere qezenç bikira; ew tiştekî din e.
Kurdî heram e û kurd ji heram hez nakin.
Berî nuha bi du-sê mehan kitêba min a sisiyan "Xweşzûgotinokîzm" derket.
Jixwe dema derket ez ne li welêt bûm, li Bakuyê bûm.
Li ser daxwaza hevalan min jî ji zarokan re got çel-pêncî kitêbî bibin Şevîn Cafeyê da hevalên li Stenbolê dijîn karibin bi dest xin.
Zarok pêncî kitêbî dibin datînin Şevîn Cafeyê.
Du meh di ser re derbas bûn, xwediyê Şevînê ciyê xwe dewrî ciwamêrekî din dike.
Jixwe her du ciwamêr jî nas in.
Axir, rojekê min ji wan zarokan re got, "ka hela bipirsin bê çi hat serê wan kitêban?"
Yek dispêre yê din; xwediyê berê dibêje ew, ê nuha dibêje ew...
Cafe bi milyaran dewrî hev kirin, ew pêncî kitêb di danûstendina wan de wenda bûn; her duyan jî xwe lê nekirin xwedî.
Ya rast ez heq didim wan jî;
her kitêbek bi sed euroyî ye;
pêncî kitêb pênc hezar euro dike.
Di rewşeke wek rewşa îro de pênc hezar euro heqê texsiyekê ye.
Loma jî normal e hesab li bin guhê hevdu ketiibe û serê wan tevlihev bûbe.
Nahlet li çavê şeytên bê!
Min jî ji ciwamêrekî re got here binêre, yên çûne hey çûne, yên mane bi xêra xwe belaş li keç û xortên xwendekar belav bike.
Erê bi serê we, eynê weha.
Me dev ji piştgirî û destekê berda, qet nebe bi nav kedê de nemîzin gidî.
Û di dawiya vê gotarê de ez dîsa dubare bikim:
Kurdî heram e, kurd helal in û kurd malê heram naxwin.
5 Mart 2018 Pazartesi
Midnight Express-Trêna Nîvê Şevê
Bill Hayesê emerîkî dema dixwaze ji Tirkiyeyê vegere welatê xwe, berî têkeve balafirê polîsên tirk wî bi du kîlo eroîn digirin.
Û piştî wê girtinê tofaniyeke nedîtî tê serê wî.
Di hefsê de tiştên gardiyan û rêvebirên hefsê tînin serê vî belengazî nehatiye serê kûçikekî kuçeyan ê gurî.
Ji bo du kîlo eroîn, rebeno bi saxî mirinê tahm dike.
Lê di dadgehê de mîna meriv cercûrekê di serê hev de vala bike li pêş çavê dadger û dozger û polîs û eskeran dilê meriv li tirkan rehet dike.
"Heta nuha min dengê xwe nekir. Min bêhna xwe fireh kir, lê ez ê êdî xwe negirim, lewra we bi min da bawerkirin ku piştî pêncî û sê rojên din ez ê azad bibim. We ew hêvî da min, min xwe hêvîdar his kir, lê nuha hûn hêviyên bin ji binî de dikujin. Bi min pir komîk tê ku neteweke wek we beraz, ku bêhna berateyan jê difûre, tew ne eyb û ne fedî hûn ji goştê berêz re dibêjin heram e. Ez bikutim keç û lawên we, ji ber ku hemû beraz in! Tu jî beraz î dadger. Hûn hemû beraz in. Bila Îsa van bêjiyên heram bibexşîne, lê ez ê wan nebexşînim. Ez ji we û dewleta we nefretê dikim. Ez ji we hemûyan nefretê dikim."
Bi rastî di vî fîlmî de jî eşkere dike bê em bi qewmekî çawa re dijîn.
Bê em bi hovîtiyeke çawa re rûbirû ne.
Di vî fîlmî de rastiya vê zîhniyetê destnîşan dide.
Di vî fîlmî de em dibînin derve, hundir ferq nake, her der dojeh e.
Her kê firset dît bila li vî fîlmî binêre, pêşniyar dikim.
3 Mart 2018 Cumartesi
Na
yan jî serserî û beradayî.
Ne normal im, bi xwe zanim, lê heger hûn normal bin jixwe ez wê normaliyê naxwazim.
Tew ez dibêjim ê normal ez im, hûn in anormal.
Temam, ez qebûl, meriv çi bixwaze meriv wê bike û jixwe dike jî.
Lê ez bikutim mejî ku bi kêrî mentiqê nayê!
Yan jî ez bikutim wê mentiqê ku ji wî mejiyî dizê!
Kêm zêde heman wateyê didin, lê di destê meriv de çiqas alternatîf hebe baş e.
Yaw ma di bedenekê de du labat li heman hêlê nanerin?
Çav li hêlekê, guh li hêlekê ne...
Poz li hêlekê, ziman li hêlekê ye...
Qûn li hêlekê, serî li hêlekê ye.
Kengî-çi wext kesayet weha belawela bû, nizanim.
Gelî ciwanikên bedew û ciwamêrên çeleng,
anuha hûn ji çi hez dikin bikin, lê...
Erê, lê ne xav bin!
Xav nayê xwarin û kî tahm bike lê hayil dibe.
Xwe bin, xwe.
Û bi min, rast û duristbûn ne zor e yaw!
Ya zor û zahmet derew û lîstin e.
Û hûn lehengên derewan in.
Derew jî derew jî,
erê derew jî sinhet û huner e.
Lê carina pere dike, carina nake.
Mesela:
Di huner û sînema û wêjeyê de derew pere dike û meriv pê navdar jî dibe,
lê di qada însanetiyê de, na.
Na!
Ji bextê we re dibêjim na.
Ji ûjdanê we re dibêjim na.
Ji kesayeta we re dibêjim na.
Ji sekn û helwesta we re dibêjim na.
Ji derdê we, her tu tîpên ku pirê caran nivîsên min dixemilînin, li ber çavê min lewitîn, bûn du dijmin.
Li "n" û "a"yê dinêrim, mejiyê min dileqe.
Offf!
Ez di rebê tîpan nim!
De biqeştin herin ji xwe re rakevin.
Jixwe piçika aqil di serê min de hebûya, vê seetê ez ê ne li ser dilê kompîturê, li ser dilê xanimeke bedew veketîbûma.
Seet çi ye?
Seet çûye li quzê dêya melê sekiniye, hindik maye azan bide.
Ez berê xwe bidim kê jî vê seetê derî li min venake.
Bise ez ji xwe re fîlmekî vekim û piştî fîlm herim serê xwe bişom. Belkî wê çaxê ez ê karibim bi rehetî serî bavêjim xewê.
Ez çûm...
1 Mart 2018 Perşembe
Paradoks
Malbat ji çend kesan pêk hatibe, ew xwîn wan kesan bi hevdu girêdide.
Dê, bav, bira û xwişk...
Baş, xerab ji hevdu qut nabin.
Çawa ku başiya yekî tesîreke erênî li malbatê bike, herweha xerabiya yekî jî bi awayekî neyînî tesîrê li malbatê dike.
Bi hev re,
di başiyê de serbilind in, di xerabiyê de serberjêr.
Lê bi ya min, pêwist e hin tişt biguhere.
Heger birayê min bêkesayet û pûşt be, ne mecbûr im ez jî wê bêkesayetî û pûştiya wî qebûl bikim û xwe jî wek wî bikim bêkesayet û pûşt.
Heta merheleyekê meriv kare li pî barê hevdu rabe, lê piştî merheleya bêkesayetî û pûştiyê dest pê kir, pêwist e meriv nekeve pey herikandina wê xwînê.
Cehenma xwînê kiriye heger ew xwîn ê min bibe li tofana qirêjiyê biqewimîne.
Wek nimûne:
Birayê min kesekî welatperwer û xweşmeriv e, lê ez xayîn û merivekî qirêj im.
Heger birayê min nikaribe min ji wê qirêjiyê vegerîne jî, heqê wî li wî tune ye ku xwe bi min bilewitîne û min û xwe di çarçoveya qirêjiyê de rê bide û li çavên însên binêre bibêje, "birayê min e, xayîn be jî birayê min e, xwîna min e."
Di vê jiyana qahp î pûşt de, başiyê jî wateya xwe ji bîr kiriye.
Başî ew e ku hewce bike karebe nahletê li xwe jî, li xwîna xwe jî bibarîne.
Başî ew e ku hewce bike karibe ji hemû rengên xerabiyê re bibêje xerab in.
Lê mixabin,
ez dibînim gelek kesên di civatan de qala maqûlî, ciwamêrî, welatperwerî û xweşiyê dikin, di heman demê de bi wan taybetmendiyên xwe yên baş re dikevin nav nakokiyeke ecêb.
Bira pûşt e, bira bêkesayet e, bira rezîl e, bira xwefiroş e, bira qahp e, lê ew pişta xwe dide bext û ûjdanê xwe, piyê xwe di piyê birayê xwe re derbas dike û dimeşin bi awayekî serbilind.
Encam:
Xwe nexapînin, jixwe em naxapin.
Hûn hemû bêkesayet û pûşt in!
28 Şubat 2018 Çarşamba
Hec û Umre
Yê dihere hecê dibe hecî, lê yê him dihere hecê, him dihere umrê dibe çi gelo?
Hechecîk?
Nizanim, lê sosreteke mezin e.
Wek henekekê ye, lê bira ye.
Ez tirk û ereban fêhm dikim, bes derdê kurdan çi ye?
Tirk û ereb xwedan dewlet in û bi wê serxweşiyê her fanteziyê dikin,
çûna hecê jî fanteziyek e ji bo wan.
Lê em?
Yek têr, deh birçî mîna parsek û belengazan em li bin guhê dîwaran dikevin,
ji tenêtî û bêxwedîtiyê em hew zanin em ê destê xwe ji bo çi vegirin ji bo çi venegirin, ev ciwanik û ciwamêr her sal radibin diherin bi hezaran dolar li dolarên wan erebên pîs î fahş zêde dikin.
Hec...
Hec nebû, umre...
De îja ew erebên pîs î fahş jî bi pereyên van bêhişên me diherin li Ewrûpa û Emerîkayê li hotelên pênc-şeş-heft stêrk li ser pêsîr û navikên fahîşeyan araqê vedixwin û bi cizba îlahî dikevin.
Berê kal û pîr diçûn xweliya hecê li serê xwe dikirin, lê piştî îslam bi awayekî siyasî wek şewbekê ket nav xelkê, êdî xort û ciwan, kal û pîran wek aksesuar bi xwe re dibin.
Mîna jinên strîptîzî dikin, ew mêrên nîvtazî, li ber çavên wan berçavkeke seksî, di nigên wan de sandaletên buha yên bi markaya xwe navdar
û bi telefonên Iphone 7-8-9-10 çiqeçiqa wan e xwe dikişînin anku selfî dikin.
Ez bi xwe wexta çav li wê rewşa wan a meymûnî dikevim, mahdê min ji min dixele ku ez jî wek însan di wê kategoriyê de me.
Serî heye,
çav hene,
guh hene,
poz heye,
dev heye,
ziman heye,
lê ya ku van lebatan bi rê ve bibe tune ye.
Mejî!
Seriyekî vala û bê mejî.
26 Şubat 2018 Pazartesi
Wekxwebûn
21 Şubat 2018 Çarşamba
Şêrîno Zimano
Teva binkirasê xwe yê tenik ê saya ku dora sermemikên wê di bin de bi rengekî qahweyî çav diezibandin gunehan, li ber paceya odeya rojhilat sekinîbû.
Ji çavên nepişî diyar bû nuh ji xewa şêrîn şiyar bûbû.
Pace vekirîbû û bayekî hênik xwe li nav porê wê diqewimand.
Porê wê yê hineyî, li ber nerbûna wî bayê hênik nazê xwe dikir li tava nuh xwe rê dida.
Serê memikan xwe li binkirês diqewimandin, mîna mihîneke rehwan bi xezeba siwarekî hêçketî bi çargavî bibeze, ji ber maç û ramûsanên şeva çûyîn.
...
Ziman, dil e.
Ziman, deng û qîrîna wê axê ye ku em li ser dijîn.
Ziman, pênasa jiyîna kulturî-ramanî-kevneşopî ye.
Zimanê axekê çi be, meriv li gorî zimanê wê axê digirî-dikene, diêşe-şad dibe.
Meriv bi kîjan zimanî bijî, hest û hisên meriv li gorî wî zimanî dibezin...
Û ziman çi be, dil jî ew e.
Kesayeta meriv li ser zimanê meriv ava dibe, şên dibe, geş dibe û rûdine.
11 Şubat 2018 Pazar
Sat Axa Satil Axa-Qûn Axa Qantir Axa
loma jî,
di ambiyansên romantîk de, li ser mêrxasî û qehremaniyeke birçî qûna qedehên şerabê li hev nexin û bi gotinên qure û bi sloganên têr xwe nekin mêrxas û qehremanên birçî.
Em zanin bê çend ta mû bi qûna kê ve ye.
Piçekî giran bin!
HDPê-nav ne hewce ye, peyveke xweş kir.
“Li ber tvyan rûnenin û bi derew merewên çapemeniyê-medyayê mejiyê xwe nebetilînin; ji xwe re Tolstoy bixwînin…”
Jixwe me Tolstoy xwendibûya, hûn nedibûn nûner…
Xweda xwe kerr kiriye, pêxember lal in.
Û wek her car dîsa, di ber “bê”namûsiya Xweda û “bê”xîretiya pêxemberan de kurd tenê dimirin.
Mirineke bi xîret sed carî çêtir e ji jiyaneke rezîl û teres…
Ne ji xwe re sîstemekê dixwaze, ne jî entegreyî sîstemên xelkê dibin.
Wexta ruh anarşîst be, ne ji xwe re sîstemekê dixwaze, ne jî ji tu kesî re.
Berî her kesî divê kurd bi ruhê xwe re şer bikin û ew ruh were qanihkirin.
Û Xweda sadîst e.
Li asîmanê heftan li bin siya darekê rûniştiye, vîskiya wî di dest de, bi bêhişiya zarokên xwe serxweş dikeve û piştî wê serxweşiyê bi orgazmeke ekolojîk demsalan diguhere.
Lê kurd her tim di heman demsalê de ne;
demsala xwînê!
Heger Xweda ne sadîst bûya, ji dêvla bi hezaran ziman, ew ê tenê zimanek çêkiribûya û hemû zarokên wî yê di bin siya wî zimanî de bisitiriyana.
Û em ê ji şewba netewbûn û dewletbûnê xelas bibûna.
Lê ji berk u Xweda zarokên xwe bi xwe çêkirine, dê jî ew e, bav jî…
Û ji ber weha jî, em nikarin bibêjin, “Yan xal e, yan fahl e”
Bav sadîst e, zarok jî li bav tên.
Jixwe berî ez dest bi vê nivîsê bikim, min çayê danîbû ser êgir.
Li ser êgir nuha çaya min bûye qetran mîna şerabeke tîr.
Seadetê ji me re kulmeke qelî anîbû ji welêt.
Ez rabim qeliya xwe biavêjim binê miqilkê û du-sê hêkan biavêjim ser.
De hûn bixwînin;
ji we re qawet, ji min re efiyet be…
16 Ocak 2018 Salı
Bextê Xweda Tune ye
Mûrad û Sadiq heval in.
Mûrad kesekî dilpak û piçekî kawik e; Sadiq jîr û jêhatî ye; nanê xwe ji kevir derdixe.
Pîqabeke Mûrad heye, lê ew pîqab belasebeb li ber derî betal sekiniye.
Sadiq tê ji Mûrad re dibêje, "Mûrad, tu feqîr î; zarokên te hene. Ka were em ê ji halê fêkî û zebze bikirin li pîqaba te kin û bibin ji xwe re li gundan bifiroşin. Karekî baş e û ez jî, tu jî ji xwe re pariyeke nan bixwin."
Pêşniyar û teklîfa Sadiq xweşiya Mûrad dihere û roja din serê sibehê radibin diherin pîqabê dikişînin halê, fêkî û zebzeyên xwe dikirin, li bîqaba xwe bar dikin û didin kezeba rê berê xwe didin gundên hêla Dêrikê.
Meha rojiyê ye.
Mûrad bi rojî ye, Sadiq ne bi rojî ye.
Piştî li çend gundan digerin dibe êvar wexta fitaran.
Panzdeh-pîst deqe maye ji fitaran re.
Nêzîkî gundekî ne.
Mûrad diajo, Sadiq li paş pîqabê ye.
Rê ne xweş, keremkortî ye.
Koncalek derdikeve pêşiya pîqabê.
Sadiq devê xwe tije dike ku bibêje "baldar be" Mûrad li koncalê diqelibîne û tekerê pîqabê diteqe.
Ji hêrsbûna ronî di çavên Mûrad de namîne.
Deriyê pîqabê vedike derdikeve derve; her du destên xwe ber bi jor vedike û dibe barebara wî, "Ka wek te bû? Te niyha dêya me! Te dilê xwe li me rehet kir? Ma meriv li hev wer dike! Meriv li evdê xwe wer dike! Ji sibehê heta êvarî ez xwe tî-birçî bihêlim ji bo te rojiyê bigirim, tu rabî li min wer bikî! De bi telaq min hew rojî girt û va ye ez ê rojiya xwe bişikînim! Û bila te niyha be min ku ez careke din ji bo te rojiyê bigirim!.." û ji Sadiq re dibêje, "Tu ka wê şûşeya avê!"
Sadiq li seeta destê xwe dinêre, deh deqe ji fitaran re maye. Û şûşe di dest de ji ber wî direve.
Li dora pîqabê hevdu gêj dikin.
Mûrad xwe digihîne Sadiq, şûşeya avê ji Sadiq distîne û bi ser xwe dadike; têr vedixwe û dibêje, "Oxxx! Min kir te!"
2 Ocak 2018 Salı
Min ê Dua Bikira
Zekema Teknolojîk?
Almewta Elektronîk?
Şewba Xwelîserîk?
An Bapêşa Mejîsistîk?
Gelo ev nexweşî tenê li cem me kurdan heye yan ev nexweşî nexweşiyeke navnetewî ye?
Li ser medya sosyal li çare û dermên digerin.
Yek wêneyê bavê xwe li ser rûpela xwe belav dike-Bav li ser kêlekê veketiye derpiyekî xetxetî kişandiye ser atlêtê spî, ziman ji dev kişiyaye mîster Ruhstîn li benda emrê birêz Xwedê ye.
Yek wêneyê dêya xwe li ser rûpela xwe belav dike-Dê li ser piştê veketiye, her du destên wê ji wê fireh, çav bi zorê diherin ser hevdu.
Yek wêneyê kalkê xwe li ser rûpela xwe belav dike-Kalik bi xwe êdî gazî mîster Ruhstîn dike da kêliyekê berî kêliyekê were wî ji wî ezabî xelas bike.
Yek wêneyê pîrka xwe li ser rûpela xwe belav dike-Pîrik li ber sekratê ye, belkî mîster Ruhstîn bi xwe jî xwe negihîne ser.
Ji me şopînerên xwe ji bo dê û bav, pîrik û kalik û nizanim çiyê xwe dua dixwazin da nexweşên wan sipîsax bibin.
Heyran!
Heger min zanîbûya tesîra duayên min ewçend xurt e, duayên min ê ne ji bo dê û bav û kalik û pîrika te yên mîster Ruhstîn jî hew kare wan xelas bike bûna.
Mesele,
Kurdî kurd celî kirine; min ê dua bikira da ku kurdî kurd efû bikira.
Civak ji nezaniyê ji pez xerabtir bûye; min ê dua bikira da ku civak piçekî li mejiyê xwe hayil bibûya.
Mirîdîtî prosesa piştî qansêrê ye û ji sedî heyştê kurd bûne mirîd; min ê dua bikira da ku ew mirîd bi cizma êqil biketana û li xwe vegeriyana yan jî heger venegeriyana jî bimirana û em ji wan xelas bibûna.
Partî û rêxistinên kurdan ji xêndî kurdan ji her miletî re xizmetê dikin; min ê dua bikira da ku piçekî bi kurdî çend nifir li dijminên kurdan jî bikirana.
Serokên kurdan ne serokên kurdan e, serokên malbat-eşîr-derdor-zîhniyet-îdeolojiya xwe ne; min ê dua bikira da ku serokekî kurdan jî wek serokê xelkê çêbibûya û serê me ji ber bilind bûya.
Ne bext maye, ne ûjdan; min ê dua bikira da ku ev miletê xwedan dîrok û medeniyet li bext û ûjdanê xwe vegeriya.
Ji xwelîseriya siyaseta siyasetmedarên ji siya xwe ditirsin, helwest bi kurdan re nema ye; min ê dua bikira da ku kurd bibûna xwedan helwest.
Em hew jinên xwe ji mêran nas dikin; min ê dua bikira da ku jinên me jî bibûna wek jinên xelkê bedew-seksî û bêhna jinîtî û şehwetê ji wan bifûriya.
Ol û îdeolojiyan malik li me kurdan xera kirine; min ê dua bikira da ku xela li ol û îdeolojiran rabûya.
Ji tesîra siyaseteke qirêj, ne huner, ne edebiyat, ne jî sînema pêş dikeve li ser axa welatê min; min ê dua bikira da ku kesî hew qala siyasetê bikira.
Zana-rewşenbîr-entelektuelên vê civakê bi zimanê vê civakê nizanin, min ê dua bikira da ku zana-rewşenbîr-entelektuelên vê civakê zimanê nas bikirana û bielimiyana.
Heyrana çavê we!
Heya dor were dê û bavê we, pîrik û kalkê we, li ser zimanê min ne "D" dimîne, ne "U" dimîne, ne jî "A".