Evdilwehab rabû ser xwe, daket jêr, çû marketa 101ê ji marketê çikolata, qeymax, rûnê nivişt, mûz û piskewît miskewît kirî.
Jina Evdilwehab çû lawê xwe şîyar kir.
Lawik ewil çû mîst, dû re hat ser çavê xwe şuşt û derbasî hundir bû.
Sifre amade bû, lawik li ser sifreyê rûnişt û zik li xwe kir meşk.
Dema Ezmûnê:
Lawik ket ezmûnê; du sê seetan di ezmûnê de xwê da.
Bi mirûzekî tirş ji ezmûnê derket.
Evdilwehab li devê derî sekinîbû; lê fêhm kir lawik pê girtîye, zêde neda ser piştê.
Encama Ezmûnê:
Encama ezmûnê dîyar bû.
Puanê lawik sêsed û pêncî hat.
Evdilwehab qayîş ji nava xwe kişand û da ser pişta lawik.
Lawik bîst gavekî ji Evdilwehab dûr ket neket, li Evdilwehab vegerîya û got:
"Ma sûcê min bû! Ma sûcê min bû! Te roja ezmûnê bi zorê hinguv da min, dims da min, qeymax da min, çikolata da min. Mamosteya sinifê jî seksî bû, heta ezmûn qedîya jî çavên min ji qûna wê qut nebûn. Tu yê bibêjî qey ne ezmûn ez diçûm kerxanê!"
Evdilwehab got:
"Hey gû lawê gû! Min wê sibehê ew xizmet ji bo mejîyê te kir, ne ji bo kîrê te..."
