Bi qasî seetekê li nav sûkê bi esnafan re me çend sahne kişandin.
Bi saya şerê dewletê û apocîyan, nêvîyê milet bûye sîxur, ajan.
Di nava pênc deqeyan de du sê polîs hatin.
Lê wexta meriv bi xwe bawer be û bi zimanekî xweş bipeyive, ew jî xwe aciz nakin.
Yanî dikarin xwe aciz bikin heger meriv berî kêşanê haya wan jê çê nekiribe.
Me jî bêyî ku em haya wan jê çêkin, me dest bi kêşanê kiribû.
Lê min texmîn kir polîs ê werin ha!
Qewadekî teres telefon li ber guhê wî, ji min re got hûn çi dikişînin, kîjan televizyon e?
Ax ax!
Nahlet li bêdewletîyê bê!
Min got, "Seadet, ma te bihîst Dewlet Bahçelî çi gotîye?"
Got, "Na. Dîsa çi gotîye wî tûleyî?"
Min got, "Dibêje problema min bi kurdên hur û resen re tune ye, şerê min bi kurdên sexte re ye!"
Got, "Îja Dewlet Kûçiklî qerarê dide bê kî hur e, kî sexte ye?"
Û xwe aciz kir...
Min got, "Hela hela! Ma sûcê min çi ye, Xwedê ji te razî! Ma min gotîye!"
Got, "Ne bi xêr ne bi ahla! Tu yê bibêjî qey dohnê qirarlkê bi xwe daye, namire jî, keftarê pîr!.."
Got, "Xalo, li welatê me pirê kesan ji bo nîyhandinê dizewicin, lê ez li jinên hinekan dinerim, ji nîyhandinê re jî nabin. Tu nabêjî çi?"
Min got, "Ji kesên werê re nabe meriv bibêje tu di jina wan nî jî!.."
Got, "Erê weleh xalo. Nebêje jî!"
