Nîyhandina mêran, în!
Erê, zemanê berê…
Mêran gef li mêran dixwarin û dema şerek diqewimî, ji bo çavê hev bitirsînin, bi haweyekî mêrxasane ji hev re digotin,
“Ez şipîyakî dinim zilaman/mêran!
Bi şerefa xalê me Kerodibo yê ku bi kîrê xwe nav û deng dabû, Mustafa Sarigul jî şipîyakî dine anku dikute zilaman!
Vê êvarê vîdeoyeke wî berbelav bû li ser medyaya sosyal, çendî dibêje montaj e, bêbextî ye, derew e jî, ne belî ye!
Çima ne belî ye?
Lewra zeman zemanê kasetan e û bi rêya van kasetan gelek mêr di qefesan de kedî kirin û dû re ji bo berjewendîyên xwe ev mêrên kedîkirî bi kîr û gun kirin û berê wan bi xelkê ve kirin.
Min go zeman xerab e û vî zemanî hewce ye destê meriv tim li ser qûna meriv be.
Îja heyran…
baş e ku em ne populer in û ne li ber tiştekî ne,
yan na bi elawekîl nuha ji zû de fantezîyên me li ser ekranan bûbûn fîlm û rêzefîlm.
Bêloma be!
De madem mijar bi nîyhandin û fantezîyan vebû, ez bidomînim…
Bi min bi vê mentiq û stratejîyê civak ê xweş û serast nebe.
Çima?
Yên çê û baş li pey fantezîyan in; ne dizewicin, ne zarokan çêdikin; pîs û xerab jî dizewicin û bi şev û roj dinin hev û mîna kîvroşkan ji şeş mehan carekê zarokan çêdikin.
Û ecêba ecêban jî, zarokên wan jî mîna wan pîs, xerab û ne xweşik çêdibin.
De were vî kerî di vî bihurî re derbas bike!
Gotina Dawî
Mesele kûr e, dahwe giran e.
