Rojekê li gundekî berîyê dihere dizîya jinekê; bi gotineke din ji xwe re jineke wek xwe dîtîye, ew ê here bixirpişe ser sîng û berên wê.
Jin bi mêr e.
Bêyî ku Bazo gundîyan bi xwe bihisîne, bi dizî dikeve hundirê xênî.
Jin jî bi çar çava li bende ye; bêhn û berateya mêr nexuyaye; ji sibeha Xwedê de derketîye nav gund, kes nizane bê di mala kê de bi gundîyan re bi jûkêr dilîze.
Bazo dilezîne, zû zû şelwerê xwe, goblekê xwe ji xwe dike, şilfîtazî bi çengûrê jinê digire û wê derbasî odeya dawîyê ya ku nivîn lê ne, dike.
Destên xwe diavêje delingê wê, deling jê dişeqitîne; jixwe bi tena deling e, derpî merpîyê kin jî lê tune ye.
Binkirasê wê li nava wê dipêçe û mîna gurê bi şevan diran bi xwînê nebûbe, êrîşî can û bedena sipîboz dike.
Ronî di çav de namîne…
Şeqên wê li nava xwe digerîne, kîrê xwe li ser quz diedilîne, serê xwe datîne ser memikan û bi hêl xwe lê dixe.
Her ku bi hêl xwe lê dixe, di bin wî de dibe axûwaxa wê; ji kêf û zewqê nefesê li wê diçikîne.
Berî fîşeka xwe tê de biteqîne, bi gurmînîya derî re, mêrê jinikê û her çar tîyên wê bi çek û seleh dikevin hundir.
Jinik bi lez û bez xwe dide ser hev, binkirasê xwe ji nava xwe berdide, xwe dinixumîne. Bazo jî şilfîtazî destekî wî li ser kîrê wî, destekî wî li ser qûna wî, ji tirsa dikeve tev, hew dizane ew ê çi xwelîyê li serê xwe bike.
Mêr û her çar tî…
Ew dibêje tu berdê, ew dibêjî tu berdê…
Yek dispêre yekî, lê destê yekî jî naçe ser tetîk, Bazo lê dinere yek ji yekî xwelîsertir û bênamûstir e, dibêje nigo ez bi qurban û şilfîtazî xwe li nav wan diqewimîne û direve!
