heger ne ji vê lewitandina wan bûya, bawer bikin, roj bi roj, meh bi meh, sal bi sal, bi helwest û tevger û jîyîna hin partîzanên kurd ên xwelîser ku ji xwe re dibêjin kurd lê tu eleqeya wan bi kurdbûnê ve tune ye, nuha ji zû de kurdan jî ew kirasê tirkan ê qeşmerî û teresî li xwe kiribûn û wek wan bûbûn tirekk;
îja heyran,
wek min got, xwedê kirî ev tirkên ehmeq, ker, bêehleq û gêj hene û bi saya serê wan carê zingînî ji serê me tê!..
Lê lawo!
Çê xereb, qet nebe em kurd in û hayê me jî ji bezê paş guhê bavê me heye, le hûn?
Haa!
Ez vê jî bibêjim;
ne şaş bim carek du carên din jî min li ser vê “le-lê” yê ta bi derzîyê ve kiribû, lê ka ez careke din jî bibêjim.
“Lê” jixwe hûn bi mahne û wateya wê dizanin, lê “le” şûna “bes”a erebî û “pekî”ya tirkî digire.
Axir…
em vegerin ser mijara xwe ya esasî.
Erê, çê xerab em kurd in û em dizanin bê bezê paş guhê bavê me ji ku hatîye,
le hûn?
Hûn newêrin li rastîya xwe bihilkumin. Nasnameya ku hûn xwe lê dipêçin, hîn ji nasnameyên din çêbûye û di ser de jî hûn radibin xwe di ser her kesî re digirin û dibînin.
Di esasê xwe de hûn hîç û pîç in û heq e meriv silavê jî li we neke.
Îja…
Xwedê jî, mirîşkê jî ji we re hêk kirine, mixabin.
Gotina Dawî
De îja bêjî jî di ser we re ne; qet nebe çendî bê bav bin jî, neteweyeke wan heye.
