Her du pismam di otobanê de çav li keçikên li ser rê dikevin.
Jixwe hûn dizanin, qehpikên otobana Entabê bi navûdeng in û gelek şofêr ji mêranî xistine.
Zivistan e.
Pismamê şofêr nêtê li wan qehpikan xera dike û nikare doxînê li efendîyê xwe bişidîne. Efendîyê wî çav li wan qehpikan ketîye, ji fitêzê derketîye ji qewla me mêrdînîyan û ji pismamê xwe yê şofêr re dibêje:
-Ka bikişîne qiraxa rê, ez ê di yekê nim, rebê wê bînim ber çavê wê.
Şofêr dibêje:
-Kuro binere, heger tu niyandina xwe bikî, ez ê nehêlim bi heramî/bi cenabet tu li kêleka min rûnê haa; Xwedê neke qezayek belayek ê bê serê me.
Axir…
Piştî zilamê me niyhandina xwe dike, pismamê wî jê re dibêje:
-De ka here xwe helal bike îja.
Ev jî li ser rê ye.
Dibêje:
-Ka ez ê çawa û bi çi xwe helal bikim? Ka av?
Pismamê wî bermîlê nîşanî wî dide, dibêje:
-Aha wa ye bermîla mazotê tije av e û here sê caran xwe tê dake û eşheda xwe bîne û tu sax.
De îja wê zivistanê, ser devê bermîlê qeşa girtîye û li ser wê rêyê, li bin vizeviza wî bayî…
Ya star!
Zilamê me ji mecbûrî dihere û dikeve wê bermîlê.
Her ku xwe tê dadike, ji serma lêvên wî diricifin, dibe reqereqa diranan û dibêje:
-Eeşşşşşşşhedûenlaaaaaaaa!..
Û dîsa xwe tê dadike.
Piştî xwe helal dike, dibe mîna textekî, sar û lal.
Heta xwe digihîne Diêmê her du betanîyan li xwe dipêçe û bi hûkehûk û ufeuf…
Şofêr jî her carê dizîvire ser û di ber xwe de dibêje:
-Min di te kiro! De îja herê haa!
Çavkanî:
Evdilayê ne ji ometa Abdullah
