Xanimê pişta qûna xwe daye Evdila, li ser kêlekê, xurexura wê ye.
Evdila jî, bahlîfa ber serê xwe ji xwe re kirîye palde û berçavka xwe li ser bêvila xwe edilandîye, telefona wî di dest de, di tîktokê de li vîdeoyan dinere.
Erê temen heftê ye, lê marê di nav nigan de hîn têra xwe bijehr e.
Ji nişka ve çav li ekranê asê dimînin. Li ser ekranê jineke nîvtazî destê xwe li ser pişta quzê xwe dixe û dibêje, “Quzê min mîna cebeşê Carbekir e. Him maçî bike, him bialêse, him jî bixwe…” û bi hakehaka wê Xanimê vediciniqe, lê şîyar nabe.
Evdila serê xwe ji ser ekranê radike, li jêr li nav nigên xwe dinere. Mar serê xwe ji qulê kişandîye.
Xwezîya xwe dadiqurtîne, telefona xwe datîne kêleka doşeka xwe, berçavka xwe ji ser bêvila xwe radike, dixe qewlikê wê, wê jî datîne kêleka telefona xwe û hêdîka bahlîfa ber serê xwe serast dike û xwe bi qûna Xanimê ve dizeliqîne.
Xanimê ku şiva kîrê Evdila di qelîşteka qûna xwe de hîs dike, bi xwe dihise, lê xwe li kerrî datîne.
Evdila keserekê ji kûrayîya nav kezebê dikişîne, devê xwe dixe guhê Xanimê û dibêje, “Ka ez quzê te maçî bikim, bialêsim û bixwim.”
Xanimê hîç rehetîya xwe xera nake, bi dengekî aram dibêje, “Weleh berî ez rakevim, ez çûm tuwaletê, lê hingî xewê zor dabû min, min bi xwe re nedît qûna xwe bişom. Hema bi xêra gora mirîyên xwe, te binkirasê min bida alî û te qûna min maçî bikira û bialasta…”
