bi rêya sînemayê, tirkan têr qerf û tinazên xwe bi lazên asîmle bûne kirin;
devoka wan ji gelek fîlmên Yeşîlçamê re bû mîzah û bi devoka wan ew hetikandin.
Îroj jî,
kurd ketine dewsa lazan.
Di fîlmên wan ên li bajarên kurdan de tên kişandin, bi tirkîyeke şikestî civaka kurdan ji xwe re dikin mijara pêkenînê.
Xwedêgiravî mîzah e, lê ji bilî mîzahê dişibe her tiştî.
Pirê caran kurdên bi koka xwe kurd, lê bi saya sîyaseta kurdan a kurmî entegreyî vê sîstema rezîl bûne jî di van fîlman de dilîzin û xwe jî, me jî dilewitînin, dihetikînin.
Heyf!
Divê meriv xîretê bi pereyan neguhere, lê xîret jî bi vî miletî re nehiştin, mixabin.
Îroj di TRT1ê de ez li fîlmekî rast hatim.
"Nuh Gemîsî Cîzre'de-Keştîya Nûh li Cizîrê ye"
Di wî fîlmî de ez li hunermendekî kurd jî rast hatim.
Bi dîtina hunermend Mesûd Cizîrî ez êşîyam.
Hewce nedikir Mesûd Cizîrî ji bo çend qurişan di wî fîlmê qeşmerane de bilîsta.
Îja civaka ku ji herîyê pêxember û xwedayan ji xwe re çêke, bêguman di wê civakê de qîmetê huner û hunermendan ê tune be.
Di projeyên xelkê de, di nav kultura xwe de em wek zirpîneyekê beloq xuya dikin.
Aqilê meriv ji kîsê xelkê be, halê me yê ev hal be.
Xwedê ji we ne razî be û ez jî ji Xwedê!
Di qada hunerê de,
quz pênc gavan di pêşîya kîr de dibeze!
Û heger tu mê bî, nêr xalîçeyên sor radixin li ber nigên te...
Dengê te xweş e, ne xweş e, hîç ne girîng e.
Çend awrirên jinane û tu sax,
ji qewla Seyda Laleş Qaso.
Hin teres hene, ew bi xwe jî dizanin çi teres in, lê hewl didin bi wê teresîya xwe ji teresên wek xwe re bibêjin teresî serbilindî ye.
Û ev teres, bi teresîya xwe bextewar in, mixabin.
