lê qey em kurd ji wan terestir in ku ev hezar sal in toqa wan mîna toqa nahletê di stuyê me de ye
û ew çi gûyî dixwin, mixabin em jî bi wan re dixwin.
Kêm zêde em jî bûne ew û hemû tiştên me dişibin hev.
Teresî...
Ehmeqî...
Pûştî...
Bêxîretî...
Tirsonekî...
Namerdî...
Bi kin û kurmancî,
Rabûn û rûniştina me, tevger û hereketên me, rehm û bêrehmîya me, edeb û bêedebîya me, ehleq û bêehleqîya me...
Lê xuya ye poz jî êdî ji taqet ketîye û hew dişewite;
lewra çi diqewime, çi tê serê me, wek neqewimîbe, wek nehatibe serê me, em serê xwe bera ber xwe didin û xwe bi xwe ji bêmejîtîya xwe re dibêjin,
"guh medê!"
Ez ji Xwedê,
Xwedê jî ji serek û sekreter û rêberên kurdan ne razî be,
ku tenê wek sermîyan bêxîretî ji me re hiştin...
Gotina Dawî
Kurd Kurdistanê naxwazin;
naxwazin, lewra barê Kurdistanê giran e.
Û ji teresîyê re jî bar mar ne hewce ye.
