Hindik mabû ez bi dîwaran ve rapelikim.
Min berê xwe da kîjan derîyî, li min venebû.
Min telefonî kê kir, ji xwe re mahne û behaneyek got...
Û ez kewişî me; min sincirandîye û mîna nêrîyê hilorî direşînim.
Cila li ser rûniştime, ji bin min baz dide...
Û ji nişka ve Arzû ket bîra min; jixwe ji nav jî dîyar e, arezû jê difûre.
Qama wê yek û pêncî cm.
Pêncî kîlo giranîya wê.
Têra xwe hûrik, qijmirokî û ne xweşik...
Lê agirê heft tenûran li ber agirê di wê de sar dima!
Hin jinên ne xweşik, bi nîyhandineke hunerî û estetîk û hostayî, dikarin mêrên qerase bikin mirîdên quzê xwe yê ne xweşik.
Erê, ev bêbav jî yek ji wan jinan bû; ne xweşik bû, lê bi pisporîya xwe ez jî, xwe jî bi cizbê dixist!
Berêvarî ji rawestgeha Çaglayanê li otobusa bi jimara 49an siwar bûm û min berê xwe da taxa Gazîyê.
Zemanekî şoreş ji Gazîyê difûrîya, lê jixwe nîyhandin bi xwe jî şoreş e.
Di otobusê de min telefonî wê kir; hîn ji kargehê derneketibû ber bi malê ve neçûbû, xanimê.
Min got, "Ez di rê de me, ber bi te ve têm. Çi lazimî divê?"
Got, "Li malê masî jî heye, araq jî heye; tenê şiva kîrê te divê."
Ya star!
Lê min ne ji wê re got; piştî min telefon girt, xwe bi xwe min got.
Berî ez dagerim malê, min çar şûşe bîra jî kirîn û bi xwe re birin; piştî araqê, di nav nivînan de ji senfonîya kîr û quz re dibe cîla û zingara hestan jê dibe.
Xanî jêrzemîn bû, lê ji alîyê dinê ve zemîn bû û pêşîya wî ji hewşeke biçûk pêk dihat; ji dara erikan a hewşê ji derve hundirê xênî xuya nedibû.
Me her duyan jî xwe şûtîtazî kir û bi hev re me dest bi çêkirina masîyan kir.
Heta sifreya me hazir bû, du caran me kurmê hev şikenand û bi dor em ketin serşokê...
Tarî ket erdê û em li ser sifreyê rûniştin.
Masî...
Araq...
Du bedenên tazî...
Û sura bê...
Bi dengê derî re em veciniqîn!
Cîran ji axûwax û nalenala me aciz bûbûn!
