"Agir bi min ketîye, dişewitim; ez dikim nakim nikarim li pêşîya vê arezû û daxwaze bibim bend û bisekinim; pêl bi pêl di nav vê behra arezûyê de difetisim. Were!"
Û fîstanê li ser xwe yê tenik ku bedena wê ya genimî di binê wî fîstanî de mîna ronîya heyvê xwe dida der, ji xwe şeqitand û bi çavên ji arezûya wê kêlîyê sist bûbûn, li mêr nerî.
Mêr li binîya textê nivînan şipîya sekinîbû. Du gavan ber bi wê ve çû, xwe ber bi wê ve daqûl kir, serê xwe ber bi serê wê ve bir û bi dengekî nizm got,
"Ma tu ne di kincan de yî?"
Jinê destên xwe li dora stuyê wî gerandin û ew bi ser xwe de kişand.
Got,
"Roja dawî ye, lê ez nikarim bi xwe, ez te dixwazim!"
Mêr jî xwe tazî kir. Û mîna mar xwe li bedena wê pêça.
Bi qasî bîst deqeyan lêvên wan di lêvên hev de, tenê hevdu mêtin.
Û dû re...
Jinê şeqên xwe li nava mêr gerandin û mêr bi xwe ve şidand.
Her du pêsîrên jinê di bin giranîya qefesa sînga mêr de hindik ma biteqin, lê bi wê xweş bû!
Mêr bi aheng daket û rabû, daket û rabû...
Û ji nişka ve berê mêr li jor, çav lê qulipîn, rehên stuyê wî bel bûn û pê re pê re bi valakirina wê avikê her ku çû sist bû.
Wê kêlîyê,
jinê dev li kêleka destê xwe kir, ji bo qîrînî pê nekeve.
Û dema mêr ji bo xweşuştinê rabû ser xwe, berî ku ber bi serşokê ve bimeşe, li xwe fitilî û li ser nivînan nerî.
Li şûna wan li ser nivînan çend niqut xwîn ji arezûya wê kêlîyê re şahidî dikirin.
