Di esasê xwe de navê wî Hisên e, lê ji ber ku kes wî naxe şûna zilaman, her kes jê re dibêje Hisênkê.
Hisênkê dikeve antropozê, bi kurmancîya reş, ji mêranî dikeve.
Lê bi ser kîrê xwe de jî mirî ye!
Piştî ji mêranî dikeve, ji bo kîrê wî wek berê mîna kewê gozel bike qebeqeb û bixwîne, hew Xwedê zane bê li cem çend şêx û melayan niviştan çêdike, lê dike nake ew kîr ji xewa bêxîretîyê ranabe.
"ketin xewê, ketin xewê,
ketin xewa zilm û zorê
raketin, raketin,
lê yek caran serê xwe rakirin,
dijmin serî zû jêkirin!"
Piştî Hisênkê ji mêranî dikeve, ehlaqê wî jî pê re diguhere; wek kurmekî pê re çêdibe, her cara derdikeve sûkê, li sûkê telefonî malê dike, piçekî dengê xwe diguhere û bi tinazî benda jina xwe dikeve, qerfê xwe pê dike.
Jin jî piçekî kawik e.
Çi dema jina wî radihêje telefonê û dibêje, "Elo!"
Dibêje, "Xwehê, ma ew mala Hisênkê ye?"
Ku jin dibêje, "Erê, mala Hisênkê yî. Tu kî yî?"
Tenê dibêje,"Ez di jina Hisênkê nim!" û telefon digire.
Her roj karê Hisênkê ev e; ew ê here sûkê, telefonî jina xwe bike, xwe li jina xwe biceribîne û telefonê bigire.
Rojek...
Hefteyek...
Deh roj...
Ji rojan dîsa rojekê Hisênkê li sûkê telefonî jina xwe dike.
Jin dev ji karê xwe berdide û bi rev tê radihêje telefonê, dibêje, "Elo!"
Hisênkê wek her car dîsa dibêje, "Xwehê, ma ew mala Hisênkê ye?"
Jixwe serê salekê ye Hisênkê ji mêranî ketîye, daye dilê jinê û jin kewişî ye, agir bi deling ketîye.
Dibêje, "De tu yê werî di jina Hisênkê nî, were tênê, heyran! Jixwe ev serê salekê ye xêr di Hisênkê de nemaye, hew lê radibe. Ma te xêr e, her roj her roj tu yê telefon bikî û bi derewan bibêjî, 'Ez di jina Hisênkê nim!' Heger tu mêr î, de were ha!"
Wek Şeytan bi Hisênkê bikene, telefon di dest de, sar disekine.
