ez û araso

Bala wî ket morîkên stuyê min, bi meraq û baldarî lê nerî, nerî…

Got:

-Xalê Devliken, ew çi ye?

Min got:

-Morîk!

Got:

-Na na. Ya di nava morîkan de. 

Û destê xwe avêt wê fîgurê. 

Min got:

-Tav e! Û tav jî Xweda ye! Çawa tu bawerîya xwe bi Xwedayê xwe tînî, ez jî bawerîya xwe bi tavê tînim.

Got:

-Tobe estaxfûrullah! Xalê Devliken tu kufir dibî, wer nebêje.

Min got:

-Ma Xweda derewan dike?

Li min nerî, dû re yek bi yek li hevalên din ên li dora maseyê rûniştine, nerî,

Got:

-Erê, Xweda jî derewan dike!

Min got:

-Hey bênamûsê bêehlaq, ka heya nuha min çi derew li te kirîye?

Got:

-Heşayî te, xalê Devliken, min ne ji te re, min ji Xwedê re got.

Min got:

-Xweda ez im û ji nuha pê ve êdî tu jî pêxemberê min î.

Sar sekinî, kêlîyekê ne xwe tev da, ne jî peyv ber devê wî ket.

Got:

-Xalê Devliken tu meriv ditirsînî, lo!

Min got:

-Netirse! Bila ji te bitirsin!

Û ez fitilîm ser çayger,

Min got:

-Ji Xwedê û pêxember re çayê bîne.

Got:

-Xalê Xwedê, bibore, xalê Devliken, bila ji min re lezo bîne, ez ji çayê hez nakim.

-Min got:

-Lezo venexwe. Lezo vexwarina zarok û zilamok û qeşmerokan e. Êdî tu pêxember î û pêxember jî tiştê giran vedixwin.

Kenîya…

Got:

-Xalê Devliken, ma çi giranîya çayê heye? Bi Xwedê dêya min çayekê çêdike eynî wek lezo ye, tenê tehma wê naşibe çayê.

Min got:

-Min tu kirî pêxember, ji nuha şûn de hewce ye tu hay ji rabûn rûniştin, tevger û peyva xwe hebî; hewce ye tu hay ji xwarin û vexwarina xwe jî hebî.

Got:

-Xalê Devliken, here were min ê lezoyek vexwara, te kir qebhet!

Ez fitilîm ser çayger,

Min got:

-Ji min re çay, lê ji pêxember re aveke cemidî bîne.

Û ez fitilîm ser Araso,

Min got:

-Aras, lawê min, min pêxembertî ji te stend, êdî wek ên din tu jî pez î û ji dergeha min rabe, biqeşte biceheme, here, bila careke din çavê min bi te nebe.

Şûşeya ava cemidî bi ser xwe dakir û rabû ser xwe, kejika stuyê xwe xwirand û hêdî hêdî ji min dûr ket. Heya ji çavên min wenda bû jî, neh deh caran di ser stuyê xwe re zîvirî, li min nerî.

Gotina Dawî

Em dînan baqil, baqilan dîn dikin…

Sedeqallahulez!

dijûn û xeberên qezê/qoserê

Got:

-Evdo, tu çi dikî?

Got:

-Ez dinim ca xwe! Ka tu jî nayê? 

Got:

-Evdo, ez birmîme, tu nanekî nadî min?

Gof:

-Tu ha li vê dera hanê tu di ca min nî û ez jî li te binerim, min nan neda te!

civatên mêrdînê

Li Mêrdîna xopan hêdî hêdî germa dişkê û bi şev rûniştina li derve xweş dibe, lê pêjna Ednan nayê îşev.

De qey ew jî xwedî jin û zaro ye û heqê malîyan jî li ser wî heye.

Îşev, ez ê bi çend ciwamêrên nîvciwamêr hewl bidim şûna Ednan nedim hîskirin.

Çaya qaçax, sûka Qoserê û piştî nîvê şevê gera derve ya serxweş û tolaz û tewteweyan.

Erê…

Welat xweş e, heger bêhişan bêhişî belav nekira!..

Axir…

Ka ez vegerim civata xwe. 

Li bin sewta Miradê Kinê û kurmancîya reş a ku hêdî hêdî gewr dibe…

Gotina Dawî

Tehm di sikakan de jî nemaye; ruhê zarokan dimire…

Û ruh jî ziman bi xwe ye!

ednan

Dîsa Ednan!

Em rûniştine, heval qala zaroktîya xwe dikin bê kê di ber çi de ji destê mamosteyan lêdan xwarîye…

Erdêl got:

-Law ma me îşê lêxistinê xwar ji ber me îstiklal marşî ezber nizanîbû.

Ednan fitilî ser Erdêl, got:

-Ma bi Xwedê îstiklal marşî kevn bûye, divê bê guherin!

Ednan dihere ser doktor. Li derî dixe, derbasî odeyê dibe; doktor û jina li ber destê wî dixebite jî rûniştine.

Doktor serê xwe ji ber xwe radike, li Ednan dinere, dibêje:

-Çi nexweşîya te heye?

Deng ji Ednan dernakeve. Doktor hêrs dibe û bi himehim dibêje:

-Kuro ma qey dengê min nayê te!

Ednan dibêje:

-Hi ii?

Doktor dibêje:

-Kuro çi nexwaşîya te heye, tu ji bo çi hatîyî?

Ednan xwe naêşîne, dibêje:

-Hela ka bise bêhna xwe fireh bike, ez ê bifikirim bê çi yê min heye…

Doktor aciz dibe, bi hêrs dibêje:

-Derkeve derve, teresê teres! Îja ka bise ez ê bifikirim! Derkevvvv!

dîn û baqil

Got,

-Devliken, her tim tu bi dîn mînan re wêneyan digirî û li ser medyaya sosyal belav dikî, ji kerema xwe re wêne mêneyên me jî belav neke, xelk ê bibêje qey ew jî dîn in!

Min got,

-Ma ez baqil im ku bi baqilan re rûnim!

Gotina Dawî

Baqil li paş baqilan paşgotinîyan dikin, lê dîn li çavên dînan dinerin û dibêjin…

rêwîtî-2

Vê sibehê min û kaptanê xwe, xwe avêt binya Aksarayê.

Kaptan tir li hewşa petrolekê sekinand, ew bi mazota xwe re şitexilî, min jî dest bi hazirîya taştêyê kir.

Ez dibêjim qey çay ji çaya bi destê şofêran çêdibe, xweştir tune ye.

Vê sibehê Evdirehman kaptan jî çayek ji wan çayan ji me re çêkir ku ji xwîna berêz tîrtir…

Axir, em rabin firaxên xwe bidin hev û bimeşin.

Heya bêhnvedaneke din,

Adîos anku bi xatirê we, cimhet!

rêwîtî

Di dawîya tirê de, ez li ser piştê veketime, min nigên xwe radane, ber bi welêt ve diherim.

Û welat!

Welatê bêwelatan…

Axir, îşev dixwazim tenê guhdarî bikim

binhişîya xwe kedî bikin

Rexne heger ji dil be, meriv pê xurttir dibe. Û ez ji paktîya dilê Îko piştrast im.

Wek hûn dizanin, belkî jî hûn nizanin, li ser twîtterê bi navê Rastnivîsîna Kurmancî rûpelek heye. Xwêdîyê vê rûpelê Îkram Baban e, lê ez bi xwe jê re dibêjim Îko. Hûn bi ya min dikin hûn jî jê re bibêjin Îko. Hewceyî bi tîpên zêde tune ye, heger xwedîyê nav ê jî bi navê xwe qayîl be...

Ev xweşmêr dilxwazekî zimanê kurdî ye û bîst û sê seet û nîvan serê xwe bi vî zimanî re diêşîne.

Ez texmîn dikim, ne ew bîst û sê seet û nîv, lê ya ji we re kul e, ew nîvseeta ye, lê ez ê ji wê re nebêjim bê ka di wê nîv seetê de çi dike.

Axir...

Li ser twîtterê ev xort li şaşîyên kê dihulkume, nabêje tu lawê an jî qîza kê yî, carinan mîna centilmenekî fransî, carinan jî mîna dîplomatekî xwedan prensîb şaşîyên xwedîyên şaşîyan radixe pêş çavê wan.

Yanî komîsertîya zimên dike û ez bawer im ji rewşa zimên a tê de ye jî hewce ye.

Xwe ji vî xortî aciz nekin û xwe jê nexeyidînin. Her çi dike, ji bo zimanê min û we dike.

Erê, belkî li ser twîtterê pêjna wî bi we ne xweş bê, lê heger rû bi rû hûn wî nas bikin, hûn ê rabin dilê xwe derxin, têxin kefa destê wî û li paş xwe nenerin, herin.

Û wextê hûn vegerin jî, hûn ê bibînin dilê we di dilê xwe de parastîye ji bo wek xwe bimîne.

Bi kin û kurmancî, 

çendî carinan bi wê ciwanîya xwe ya xwîngerm dilê we bihêle jî, bidin xatirê ciwanîya wî ya pak û henûn û tenê di bin simbêlan de bibişirin; piştî demekê ew bişirîn ê li ser zimanê we jî bibe bişirînek!..

Semyanî Perîzade

Ew kultura me ya bi zayîna îslamê re roj bi roj ji resenîya xwe dûr ket û di bin çarşefa reş de bû gulokek ji êgir û civak da ber xwe, tenê dikare bi hêz û wêrekî û xwebawerîyê ji nû ve li xwe vegere.

Em ne miletekî fahş û bêhawe bûn, lê em ne miletekî girtî, paşverû û olperest bûn jî.

Heta ez dikarim vê jî bibêjim; 

îslam, bi xêra wê paktî, xweşbînî, xweşehlaq û merivhezîya me piçekî nermijî, loma jî îslama di nav kurdan de tu carî neşibîyaye îslama di nav tirk û ereb û eceman de...

Wê rojê jî min gotibû:

"Heta ronakbîr xwe li ber çavê civakê reş nekin, ronî yê nekeve çavê civakê û di wê reştarîyê de civak ê ber xwe nebîne."

Bêguman...

Qesta min tenê ne ronakbîr in, her weha stranbêj, nivîskar û aktîvîst in jî.

Ji bo civakeke medenî, modern û pêşketî hewce ye ronakbîr, hunermend, stranbêj, nivîskar û aktîvîstên wê civakê civaka xwe bitehenîne, aciz bike.

Hûn ê her tiştê bi we xweş û rast lê bi wan şaş û fahş tê, hûn ê her tiştê bi we biedeb û normal lê bi wan bêedeb û beradayî tê, li ber çavê wan bikin û têxin çavê wan, ji bo lê binerin, bibînin û bilerizin; ji bo di hundirê wan de tofan rabe û ew tofan wan bide ber xwe; 

wan bi rastîyên wan bihisîne!

Wekî din, heger hûn ji tirsa wan li rastîyên xwe xwedî dernekevin û nedin pey rastîyên xwe, ew ê jî li rastîyên xwe yên jê dûr ketine, venegerin.

Hûn jê hez bikin nekin, tercîhên wê, jîyîna wê bi we ecêb bê neyê, Semyanî Perîzade bi sekn û helwest û tevgera xwe zingînîyê ji serê vê civaka paşverû tîne û ji kesên xwe avêtine paş arezû û daxwazên xwe yên zayendî/seksual re dibêje, "Hûn durû ne û hûn îxanetê li hest û hîs û bedena xwe dikin. Ez mirêka binhişîya we me. Ez a dilê we gelek kesan tînim cî, loma jî hûn ji hêz û wêrekî û xwebawerîya min dihesidin; xwe bi xwe hûn dibêjin çawa ew dikare em nikarin! Tiştên ez dikim ji we nayê. Barebar û nalenala bedena we ye, lê çendî hûn dibihîzin jî, hûn guhên xwe jê re digirin. Nehesidin, rik û gir bi min re najon. Li min xwedî derkevin da hûn bikaribin rojekê li rûyê zarokên xwe binerin!.."

Li Semyanîyên vê axê xwedî derkevin û nehêlin ji alî fahmkoran bên afarozkirin.

Ne ji Semyanîyan, ji kesên ehlaq di devê xwe de kiriye benîşt û bîst û çar seetan wî benîştî bi haweyekî fisgenî û bêehlaq dicûn, bitirsin.

Di rêya jîyaneke azad, medenî û modern de hûn hewceyî "bêehlaqî"ya Semyanîyan in.

Yan na,

her û her ji bo nuhkirina destmêjê hûn ê bibin kulmek ar!

Rengînîya civakê huzûr û aramîya civakê bi xwe ye.

Gotina Dawî

Civakeke birçî, nikare berhemên têr biafirîne!

nîvkurdistanî

Tebhekî min ê ne baş lê di esasê xwe de pir baş e û pir jê hez dikim jî ev e:

Dema ez berê qûna bêkarekter û oportunîst û populîsfan didim tavê û dihêlim her kes wê qûna wan a tazî bibîne.

Îja pozê wan naşewite!

Ha te gotîye, ha te gotîye; mîna meriv ji dîwêr re bibêje,

lê xwezî wek ku carinan dîwar xwe digihîne bûka malê, me jî bi haweyekî bikarîya xwe bigîhanda van teresan.

Em jî dizanin ber sîya dîwarê dêrê jî xweş e, ber sîya dîwarê mizgeftê jî, 

lê ya girîng û hêja ew e, meriv bi haweyekî bêminet serê xwe bilind bike û bimeşe di bin wê tava tûj de.

Îja wek min got, 

teresî dibe konfor û li bêkarekter û teresan vedigere, lê…

konforeke xapînok.

Axir…

Bi kin û kurdîya kurmancî,

bi wê karektera xwe ya oportunîst û populîst û teres ranebin pesnê diz û wawîk û keftaran nedin.

Heya hûn ji diz û wawîk û keftaran re nebêjin, diz û wawîk û keftar, hûn bi xwe jî ew in.

Gotina Dawî

Nîvapocîtîya we, we nake nîvkurdistanî, lewra heger hûn apocî bin, kurdistanîbûna we zir derewek e.

amedspor û şoreşa derewan

Kurdistan,

ne tenê di warê edebîyat û hunerê de, her weha di warê futbolê de jî xwedan potansîyeleke mezin e û ne kêmî welatên Emerîkaya Latînî ye. 

Di her bajarekî kurdan de,

heger meriv bike karê xwe, du sê Messî hene, meriv piçekî din tahdê bide xwe, xwe biêşîne, meriv ê bikare du sê Ronaldoyan jî lê zêde bike wek eşantîyon,

lê mixabin,

îro tu li tîma Amedsporê dinerî, meriv dibêje qey Kenyaspor e, ne Amedspor e.

Nizanim, 

lê zemanekî ji bo bêhna demokrasîya ekolojîk pêl bi pêl li ser gerstêrka Efrîkayê jî belav bibe, serokê sererd û binerd li Kenyayê dîploMASÎyeke mezin dimeşand.

Bêguman,

bi îhtîmaleke xurt apocîyan jî, biborin, amedîyan jî ji bo xatirê xatiran tîma Amedsporê tije reşikên porxelek kirîye.  

Haa!

Ez vê jî bibêjim…

teva ku ew qas milîtanên reşik ên porxelek transferî Amedsporê bûne jî, bi şerefa sofîyên bêdestmêj, Amedspor bi tu futbolê nalîze! Û heger vê futbolê dewam bike, ne dûr pir nêzîk ew ê pê bigire,

lê Xwedê heye…

sehaya Amedsporê jî ne seha ye, haa, dişibe mişarên pîvazan, mixabin 

anku mîna erdê cotkirî ye; baran bi ser de hatîye û çêre xweş bûye, tenê pez û dewar jê kêm in.

Axir…

Gotina Dawî

Ma we pankarta di destên futbolîsên Îstanbûlsporê de dît?

“Berê Wetan!” xistin qula çavê me.

Û em jî qala dîploMASÎyê dikin!..

Em kîrê xwe û masîyan ji hevdu nas nakin, îja dîplomasî!!!

civata netemaman

Ji civatên min ên Qoserê civatek:

Evdirhîm anku Abêsî, di bin çavan re li Araso nerî nerî, qudûmê Araso şikest ji awirên Abêsî.

Destê xwe ber bi çavên wî ve bilind kir, bi haweyê ne temam e kilomilo kir, got:

-Xuya ye tu jî mîna min ne temam e, haa!

Araso bi wî mirûzê xwe yê tinazî got:

-Çii? Min fêhm nekir!

Abêsî hêç ket, ji hêrsa çav di serî de fireh bûn; got:

-Min got… min got tu jî dîn î! Tu jî!..

Û fitilî ser min, bi haweyê peyveke pir felsefîk kirîye, kenekî qure ji rûyê wî pengizî.

Araso destê xwe avêt bêrîka xwe, pakêta cixareyê ji bêrîka xwe derxist, ewil îkramî yên derdora xwe kir, dû re ji xwe re jî cixareyek ji hundirê pakêtê kişand, ew di nav lêvên xwe de bi cî kir û vêxist. 

Dixana cixara wî li nav çavê Abêsî belav bû. Abêsî bi diixana cixareyê aciz bû, xwe di gûyê xwe da. Bi haweyê wî naxe şûna zilaman, destê xwe lê ba kir kir û bû himînîya wî:

-Ku ku kuro! Tu him dîn î û û him jî cixareyê vedixwî!

Wek tu ji dîwêr re bibêjî, devê Araso wek qaçika bizinê ji hev çû, kenîya, got:

-Ê ma tu jî dîn î û tu jî vê gûyê vedixwî, axe!

Abêsî fitilî ser min, bi haweyê neket serî, got:

-Ka aqil!

Min got:

-Abêsî, ji Araso re bibêje, “Cixareyê venexwe, pîs e, ji bedena te re ne baş e.”

Abêsî fitilî ser Araso, got, “Cixareyê venexwe, pîs e, ji bedena te re ne baş e.”

Min got:

-Jê re bibêje, “Araq û esrarê jî venexwe; him guneh e, him jî meriv dike pûşt û qûnde û bêehlaq.”

Abêsî fitilî ser Araso, got:

“Araq û esrarê jî venexwe; him guneh e, him jî meriv dike pûşt û qûnde û bêehlaq.”

Min got:

-Û bibêje, “Nere nene qehpikan jî. Û heger tu van her sê tiştan bikî, tu yê herî cinetê. Û jixwe cinet jî tije qehpik in.”

Abêsî dîsa fitilî ser Araso, got:

-Nere nene qehpikan jî. Û heger tu van her sê tiştan bikî, tu yê herî cinetê. Û jixwe cinet jî tije qehpik in.

Bû hakehaka Araso, kenîya, got:

-Xalo, jixwe em ne temam in, tu yê bikî ku em rabin kirasê xwe jî biçirînin weyy.

Abêsî bi hêrs berê xwe da wî, got:

-Ew ne xalê te ye, xalê min e!

dengê defê ji dûr xweş e

Belasebeb di civîn û civat û konferansan de qirik û gewrîyê li hevdu neqetînin.

Ew vîzyon bi tirkan re tune ye rabin ji bo aramî, huzûr û konfora xwe kurdan azad bikin;

bêguman…

ew vîzyon bi kurdên li ser navê kurdan sîyaset û dîplomasîyê dimêşînin re jî tune ye ku tê bigihêjin bi rêya demokrasîyê kurd û tirk ê tu carî nikaribin ji hevdu safî bibin.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

ne tu dikarî hebûn û rastîya kurd û Kurdistanê bi tirkan bidî qebûlkirin (heger meriv xwe li kurdî neke xwedî, bêguman dikarin meriv bikin mêrê ca xwe jî);

ne jî tu dikarî kurdên êdî hêdî hêdî ji ziman, kultur, jîyîn û nirxên xwe dûr ketine ji ser pişta tirkan vegerînî,

loma jî…

ev mesele, ne bi tirkan çareser dibe, ne jî bi kurdên hêdî hêdî vediguherin tirkan çareser dibe;

ev mesele bi Kurdistaneke serbixwe û azad çareser dibe,

lê…

ne tirk dikarin xwe bidin ber vî barî, ne jî kurd dikarin di bin vî barî de rabin,

îja…

tenê nûnerê Xwedê 

anku Amerîka dikare kevirekî biavêje tirko û jê re bibêje “Hoşt!” û vî barî li ser pişta kurdan bike û ji kurdan re jî bibêje, “Çoo!’

Û jixwe…

yên ji xwe re dibêjin ez tirk im di eslê xwe de ne tirk in, ji bo çend kurtêl û hestîyan neteweya xwe guherîye anku firotîye;

ji ber vê jî…

ji kurtêlxwir û hestîkojan kesên demokrat û medenî dernakeve

anku kî kurtêl û hestîyan bide wan, xwedîyê wan ew e,

Gotina Dawî

Tirk qûntazî ne; 

loma jî kirasekî diçirînin,kirasekî li xwe dikin…

15ê tebaxê

Li ser medyaya sosyal pirê jinan dema wêneyekî xwe par ve dikin, heya ji wan tê hewl didin di kadrajê de balê bikişînin ser qûna xwe, 

lê…

dema di ber meriv re derbas dibin, ji bo rehabîlîteya çavan meriv di ser stuyê xwe re dizîvire li qûna wan dinere, meriv dibin li paş kerê disekinînin; ew dibin durist û biedeb, em jî diibin bêehlaqekê tacîzkar.

Ev çi nakokî anku paradoks e?

Madem hûn ê xwe ji nerîna çavên me aciz bikin, naxwe di her kadrajê de çima hûn hewl didin qûnên xwe têxin devê me?

Ya din jî…

çi fîstan, çi kiras, çi etek, çi pantor, hûn çi li xwe bikin, bêtir hûn dixwazin qûna we di bin wan kincan de bang bike!

Yan xwe nexapînin yan jî neheqîyê li me nekin, lewra…

ne ji van çavan be, qûnên we yê di stuyê we de tenê tûrê gû bin.

Axir…

Du tişt hene ku jinê dike jin; 

yek jê qûn e, yek jî memik, 

lê heger hêla wê ya entelektuelî jî xurt be, îbadet bike li ber sîya wê heya talîya emrê xwe, bêşik!

Lê…

xwe nexapînin, lewra hûn nikarin min bixapînin!..

Gotina Dawî

15ê Tebaxê anku roja ku toqa nahletê ket stuyê me û em ji ber Xwedê çûn, li bêjîyên dewletnexwaz pîroz be!

Bi hêvîya heta hetayê ew toq ê ji stuyê we dernekeve û hûn ê li ber derîyan parsekê kurtêl û hestîyan bin…

rep û rep

Rewşenbîrino!

Sîyasetvanino! 

Xwe hînî zimanê neteweya xwe bikin û li ser kul û derd û birînên neteweya xwe bi zimanê neteweya xwe bipeyivin, binivîsînin, nîqaş, tehlîl û analîzan bikin ku xelk qerf û tinazên xwe bi me nekin, 

lewra sekn û helwesta we ya bi zimanê dagirkeran…

tenê masturbasyon e.

Dilê min anku ji qewla rehmetîyê Abbas Ahmed, dilê kafiran bi halê we dişewite, dema mijar dibe sîyaset, felsefe, huner, edebîyat û hûn hewl didin çend hevokan li hev siwar bikin, lê mixabin hevok ne li hev, li we siwar tên heya hûn a dil û mejîyê xwe tînin zimên;

ew peyvên kurdî, li ser zimanê we dibin amûrên êşkenceyê, ezêb bi we dikişîne.

Haa! 

Ez vê jî bibêjim û di meseleya rehmê de we serwext bikim;

ku hunermendek anku nivîskarek ji alîyê hunerî/edebî dikeve menapozê, dahwa wî dimire û rehma Xwedê lê be.

Bêguman…

ev yek ji bo repbûnê jî derbas dibe; lewra mêrê ku êdî hew bikare rep bike, rehma Xwedê lê be, êdî mirî ye!

Axir…

Me bi mêrxasîyê dest pê kir, bi mêranîyê qedand, lê jixwe… 

di eslê xwe de, mêrxasî jî, mêranî jî li repbûnê disekine.

Û vî zemanî jî…

ji her tiştî bêtir hewce ye zimanê me rep be û rep tev bigere

yan na xelk ê rebê me yê bileqîne!

Gotina Dawî

Ji bo di nav xelk û alemê de meriv rep bigere, pêwîst e him zimanê meriv rep be, him jî kîrê meriv.

Haa!

Ji bo dilê hevalên feminîst nemîne jî, yên quzrep jî ji me ne.

bîranînek

Min rahişt topa xwe û ez rabûm, derketim derve, ber bi stadyûma basketbolê ya sîteyê ve çûm.

Ber êvarî bû, hewa nerm û hênik bû.

Ji min pê ve kes li wir tune bû. Bi tena serê xwe pênc şeş neqlan min top avêt potayê neavêt potayê, hew min dî xortekî nuhgihîştî di ber min re derket. 

Got:

-Kekê, destûra te heye ez jî bilîzim.

Min got:

-Kerem bike; jixwe ev mîrat bi tenê nayê lîstin û tehm û zewqa wê jî tune ye.

Min top avêt ji wî re û bi qasî deh panzdeh deqeyan me him ji xwe re lîst, him jî em peyivîn.

Axir…

Wek ku ji devoka min tê gihîşt ez kurd im.

Got:

-Kekê, tu ji ku yî?

Min got:

-Ji Mêrdînê, ez ji Mêrdînê me.

Got:

-Ez jî ji Amedê me, lê ez li vir mezin bûme. Belkî bala te kişandibe, devoka min paqij e, bi devoka wir napeyivim.

Min nehişt bi min derxe, lê ez mizicîm.

Min got:

-Tu bi kurdî dizanî?

Got:

-Na weleh kekê, ez nizanim. Û jixwe li malê jî em napeyivin, loma…

Di ber xwe de min got: “Xwezî te bi kurdî bizanîya û bila devoka te jî ne paqij bûya.”

Êê!

Wextê mezinên meriv biçûk bin, xelk li ber çavê meriv mezin dibin û dû re meriv jî dixwaze bibe perçeyek ji wê mezinantîyê, mixabin, lê ne sûcû zarokên we ye, we xelk li ber çavê xwe mezin kirîye.

Gotina Dawî

Bi lez û bez azadî divê.

paradîgma

Sîbel Yîgîtalp û paradîgmaya Apo!

“Problem anku pirsgirêka kurd tune ye;

li Tirkîyeyê problem anku pirsgirêka demokrasîyê heye.”

-Kê gotîye?

-Sîbel Yîgîtalp.

-Kî ye, Sîbel Yîgîtalp?

-Parlamentera biratîya gelan e.

-Himm!

Îja heyran,

ev xanima ku dema ji malzaroka dêya xwe filitîye û li gorî şert û mercên paradîgmaya birêz û rêzdar û serok merok Apo bi haweyekî demokratîk xwe li derve qewimandîye û dê û bavê wê di guhê wê de bi sê dengan gotîye, “Sîbel! Sîbel! Sîbel!” li ser pişta kurdan bûye parlamenter, lê li gorî paradîgmaya mîsak-i mîlîyê tev digere anku li gorî pere-dîg-mayê.

Û jixwe…

di esasê xwe de paradîgmaya vê zîhnîyetê li ser esasê peredikemereyê ava bûye.

Û ji bo vê felsefeyê jî, 

pêdivî bi zimanan, bi neteweyan, bi dewletan tune ye, lê ji bilî tirkî û Tirkîyeyê, haa!

Axir…

Bi dehhezaran keç û lawên kurd mirin!

Bi dehhezaran kurd di zindan û êşkencexaneyan de birîndar bûn, bûn nîvînsan!

Bi dehhezaran kurd ji ser ax û koka xwe koç kirin, li bîyanîstanê bûn bîyanî!

Bi hezaran gund şewitîn!

Yên terka gundên xwe kirin û çûn li bajar û metropolên Tirkîyeyê bi cî bûn, ji zimanê xwe dûr ketin, ji nirxên xwe dûr ketin, ji jîyîna kurdî dûr ketin, bûn peya û fedaî û zilamên mafyayê; bûn diz, çete û keleş; bûn jinfiroş, pêzeveng û xwefiroş; bûn esrarkêş, narkoman û qesas!

Doz li ser axê bû toz!

Û paradîgmaya Sîbel xanim ji me re dibêje, “Problem anku pirsgirêka kurd tune ye, problem anku pirsgirêka demokrasîyê heye.”

Axir…

Gotina Dawî

Ez bi haweyekî demokratîk ez bikutim vê paradîgmayê!

dizên neqebekê

Min got qey Zeynî mêrekî bi sed mêrî ye, lê mixabin li ser şerefa xwe nema û ji ber gef û fortên apocîyan terîya xwe kir nav şeqên xwe û revî revî revîya, bi gotineke din, xwe mirand û ji wezîfeya xwe îstifa kir.

Ka îja çend quriş jê re man neman, nizanim, lê fêdeya kir, ji qewla bav û kalan ku digotin, “Fêdeya şivanan nîyhandina keran e.” ji Zeynî re jî nîyhandina wî quzê boz ma.

De noşîcan be!

Gotina Dawî

Ji ber ku her kes ji bin xwe şil e, kes newêre serî rake û sekneke xurt nîşan bide.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

hemû dizên neqebekê ne!..

kurd bûne tîştîşî

Em kurd bûne du tîş anku du beş, mixabin.

Beşeke ji me;

çê xerab bi kurdî bizane jî, xwe welatîyê dewleta tirk dibînin; serî li ber alaya dewletê, sînorên dewletê, komar û pergalê/sîstemê tewandine, bi dîn û îman û ruhê xwe bûne tirk, mîna kurdên li ber sîya dîwarê TRT Kurdîyê pal dane û ji bo kurtêl an hestîyekî qeşmerî û meymûntîyan dikin.

Beşeke ji me jî;

bi îdeolojîyeke pûç û beradayî jehrdadayî bûne; kurd in, xwedê giravî kurdîtîyê dikin, lê bîst û çar seetan bi zimanê dagirkerên xwe anku bi zimanê tirkî sloganan diavêjin, diqîrin û çêr û dijûnan ji tirkan û dewleta wan re didin; ne dewleta tirk dizane bê ka çi dixwazin, ne jî em dizanin bê ev qûnçirandin û qûnqetandina wan ji bo çi ye!

Û bira beşeke din jî heye, erê ne zêde ne lê têra xwe jî hene;

ez bi xwe jî dikevim vê kategorî û sinifê;

em ji dêrê jî bûne, ji mizgeftê jî

û jixwe sînagog jî ku em bixwazin jî ew ê bawerîya xwe bi me neyne û derî li me veneke.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

me pê girtîye!

Haa!

Tew min dikira ji bîr bikira. 

Ku mijar germ dibe, mejîyê min xwe diesirîne û hin agahîyên xwepînekirî jê diweşin.

Min dikira ev beş ji bîr bikira, lê ji beşan jî beşa herî xetere ev e, bi min.

Beşa duzimanîperestên qûnalês ên konformîst û oportunîst û populîst.

Ne xwe ji dêrê dikin, ne xwe ji mizgeftê dikin û ku derîyê sînagogê girtîbe jî, mîna xilt erdê vedidin û dikevin hundir.

Ne dîn, ne îman, ne netew, ne ziman, tişt ne li ser bala wan e; ji bo wan a herî girîng û pîroz konfora wan e;

xwarin, vexwarin, ger û nîyhandin.

Ku tu bilêtên balafirên wan bibirî, ku tu li hotelan rezervasîyona wan çêkî, ku tu di festîval û resepsîyonan de navê wan di lîsteyên kêf û şahî û quretîyan de binivîsînî, êdî li ber derîyê te girêdayî ne û tu berê wan bidî çi bidî kê, nabûn tune ye.

Axir…

Em çênabin, mixabin!

Gotina Dawî

Weleh min qûn li gotinan qetand, lê dikim nakim dawî nayê.

zeynî û şoreşa doxînê

Ka îşev ji we re çi binivîsînim?

Hi ihii!

Kurmê min jî ev e û kin dirêj heya ez tiştekî nenivîsînim jî, ew kurm naşikê, mixabin.

De hîn ji nîvê şevê re pir heye; heya wê çaxê qey ez ê ji rojevê çend meseleyên ne cidî bidizim; heger bi destê min neket jî, ez ê ji we re ji dizîyên xwe dizîyekê bineqînim û bi hosteyîyeke serketî bihûnim û raxim ber we.

Lê dizîyên min jî dizî ne, haa!

Haa!

Berî hûn tiştinan bi min ve bizeliqînin, ez we li ber xim; dizîya ez qal dikim, ne dizîya hêk û mirîşkan e, ha!

Erê, meriv dikare ji wan re jî bibêje mirîşk, lê ev fêrîk in ne mirîşk. Ez bawer im we fêhm kir.

Axir…

Ka ez piçekî din guhdar bikim bê çi ji rojevê derdikeve, nebû, ez ê dest bi vegotina dizîyeke xwe bikim.

Lê na na…

Hewce ye ez li ser şaredarîya Qoserê û serok Zeynî çend gotinên qut û gilover bikim.

Bi serê şêx, ciwamêr şoreşek pêk anî û hew. Piştî têr nîyha wê qehpika ku feq li ber wî vedabû anku ji bo bêhna aksîyonê jê bê, piştî têr nîyha wê qehpika ku komplo li wî çêkribû, ciwamêr mîna dîkê qoqo xwe qup kir û ji ya xwe daneket;

bi kin û kurdîya kurmancî,

bi wê helwesta xwe, ciwamêr xwest bibêje, “Ez ê di wê qehpikê jî nim û ku hûn min aciz bikin û ez hêrs bibim, ez ê di we jî nim!”

Ê weleh ez zêde wî neheq nabînim, lewra jixwe yên wê zîhnîyetê temsîl dikin, kêm zêde hemû mirîdê doxînê ne û hûn sax.

Û ya din jî…

rebeno bi zorê baser kesî nedaye û nenîyhaye kesî. Wî xwestîye, wê xwestîye û ajotine ser hev.

Haa! 

Ya dêlik komplo anku bêbextî lê kirîye, ew jî, ne problema min e û divê ne problema we be jî.

Kîr rabûye, rep bûye û quz jî çûye li dorê reqisîye.

Gotina Dawî

Partî bûye partîya LGBT-Îyan, rabûne ji bo ciwamêr şeqên qehpikekê dane nava xwe û li ser dilê wê fîkandîye, hewl didin wî afaroz bikin.

Tew!!!

sendroma kûçikatîyê

“Mixabin, lê nikarim rehet bisekinim, lewra mejîyê min zirkîrek e û xwe li mentiqê diboqîne. Û mentiq jî hur û azad e.”

                                  Gotina Nevîyekî Pêşîyan

Hûn bi kîjan zimanî dinivîsînin binivîsînin, lê bi zimanê dagirkerên xwe nenivîsînin,

ji ber ku…

dema hûn bi zimanê dagirkerên xwe dinivîsînin, hûn xwe qels, dagirkerên xwe jî xurttir dikin

û xurt jî tu carî hesabê qelsan nakin!

Îja heyran…

jixwe derdê we ne xurtbûn ne qelsbûn e û ne dagirkerî ne bindestî ye jî, 

derdê we, tenê populîzm e û bi wê populîzmê jî hûn hewl didin sînorên konfora xwe firehtir bikin.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

ya hûn dikin…

êdî ji sendroma Stockholmê wêdetir sendroma kûçikatîyê ye;

lewra…

xwedîyê kûçik bi pihênan jî bikişe ser kûçik, ew kûçik terka xwedîyê xwe nake, tenê ji ber derîyê malê radibe direve, dihere li ber derîyê hewşê vedikeve;

anku…

têkilîya kûçik û xwedîyê malê li ser konforê çêbûye;

xwedîyê malê ji bo bi şev bêtirs serê xwe deyne ser bahlîfê û rakeve anku ji bo ewlehîya xwe xwedîtîyê li kûçik dike;

kûçik jî ji bo di şilî şepelîyê de li sikakan nemîne, di kadîna malê de an jî di xanîyê ardûyê malê tê de vekeve û êvaran jî çend hestî û çend kurtêlên ji ber şîvê bimîne, bibe para wî, terka xwedîyê xwe nake.

loma jî…

têkîlîya ku berjewendî jê bifûre, kûçikatî ye û kûçik jî di çavê xwedîyê xwe de her tim kûçik e; tu carî nikare ji hewşê derbasî hundirê malê bibe.

Û hûn nivîskarên ku bi zimanê dagirkerên xwe dinivîsînin û quretîyan dikin,

ji bîr nekin!

Şerê bi zimanê wan, ew ê her tim serketina wan be, heger serê hevoka we binê hevoka we Kurdistan be jî!

Axir…

Ha te ji wan re gotîye, ha te ji dîwêr re gotîye, lê qet nebe belkî civak wan nas bike;

heger civak jî bi hestî û kurtêlan nehatibe bertîlkirin!

Gotina Dawî

Erê, ez dizanim ez bi we pir antîpatîk têm, lê hûn jî bi min hîç durist nayên.

şîna kesk

min go,

“demeke dûr û dirêj min ji şîn hez kir,”

lê şîn di eslê xwe de kesk bû!..”

mele û xezeba doxînê

Xwedê Teela meriv ji şêx û mele û sofîyan bisitirîne!

Tew ku were û agir bi doxîna wan bikeve!..

Ya star û bêlome be!

Ma kî dikare xwe li ber wan bigire!

Tu her du çemên Dîcle û Feratê bi ser hev de berdî û li wê doxînê bikî, venamire.

Bi telaq venemirî!

Rast derew, xêr û guneh di stuyê Evdilayê me yê ne ji ometa Abdullah de be, dibêje li Ameda ku mêrdînî jê re dibêjin Carbekir, meleyekî jina meleyekî revandîye.

Ya star û dîsa bêlome be!

De îja bê ka kengî, çawa û li ku derê ev dil bi hev qeynax bûne?

Bi îhtimaleke xurt, ev her du mele dost û destbirak in û bi ser hev de çûne hatine û di wan çûyin hatinan de çav li çavan ketine û agir bi navran û doxînê ketîye.

Ya din jî, 

dibe ku meleyê jinrevîyayî hatibe şûna meleyê jinrevandî û ev jî zora qûna meleyê jinrevandî çûbe û çûbe heyfa xwe ji meleyê jinrevîyayî hilanîbe!..

Min got nizanim, tenê zorê didim mejî û mentiqê, lê…

De îja,

heger namûs û xîret di pozê meleyê me yê jinrevîyayî de hebe, ew ê jî here misîleme bike û  jina meleyê jinrevandî birevîne û bi vî hawî dahweya xwe safî bikin.

Û ji bo safîkirina dahweyê jî, bi her sê telaqên jnberdanê ji seydayê min mele Birhanê Hedbê çêtir tune ye.

Haa! 

Piştî dahwe û meseleya xwe safî kirin jî, bêguman, heger bixwazin, dikarin jinên xwe bi hev jî biguherin; jixwe êdî yên hev in, ne xerîb in.

Lê dawî li fantezîyan nayê!

Ditirsim meleyên me nigên xwe zêdetir radin û nîyhandina komî anku grub seksê jî biceribînin.

Axir!..

 

tîpên qoserê

Mêrdîn, bi taybetî jî Qoser/Qezê cîyekî pir balkêş e; bi dehan tîp û karekterên ecêb tê de dijîn.

Bi rêya kamerayên dizî/veşartî meriv dikare bi dehan fîlmên tewşomewşo anku absûrd bikişîne.

Ne dînên vî bajarî dînên normal in, ne jî biaqilên vî bajarî biaqilên normal in; 

pirê caran dîn ji biaqilan biaqiltir, biaqil jî ji dînan dîntir in.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

Qoser/Qezê platoyeke sînemayê ya xwezayî/siruştî ye.

Ev serê mehekê ye li vir im û her roj ez li tîpekî, li karekterekî rast têm, lê ji ber vê rojeva tewşomewşo/absurd ez wext û derfetê nabînim li ser wan binivîsînim.

Lê ji nuha şûn de ez ê hewl bidim carinan van tîp û karekteran bi we bidim naskirin.

Axir…

Îşev ez ê qal û behsa Ednan bikim.

Ednan mêrekî navsere ye, temenê wî ne şaş bim 50-51 e.

Nêvîyê temenê xwe li pey terextora sergo/çopê bihurandîye. 

Piştî xebata 25 salan teqawît bûye û nuha li kêfa kîrê xwe dinere, heger hayê wî jî kîrê wî hebe û kîrê wî jê nexeyidîbe!..

Li bajêr kesekî ku ew nas neke tune ye:

Kî ye?

Nav çi ye? 

Ji ku ye? 

Ji kîjan malbat û bavik û eşîrê ye?

Çi karî dike?

Yek bi yek, qul bi qul, hayê Ednanê me ji ser û binê vî bajarî heye.

Ne dixeyide, ne aciz dibe, ne hêrs dibe, bi her kesî re li hev e û dipeyive û guhdarî dike.

Xusûsîyeta wî ya balkêş: tu bi kunan, bi tasan, bi misînan çay bidê, jê têr nabe; dema li çayxaneyê li cem meriv rûdine jî, bi qedeha normal venaxwe, bi qedeha avê vedixwe.

Û çendî navê min Devliken e jî, devê wî ji devê min bêtir li ken e; yanî li cem wî ez xwe dispêrim paşnavê xwe û bi haweyekî kelogirî dilê xwe dibijînimê.

Wê êvarê ez û ew û çend ciwamêrên din ên ji haziran ne çêtir, rûniştibûn, em ji xwe re li ser mijar û meseleyên nesîyasî dipeyivîn. 

Ji nişka ve mijar hat ser mêranîyê û wek her car min xwe negirt. 

Min li Ednan nerî û bi qasî kêlîyekê min awirên xwe li ser wî asê kirin.

Serê xwe bi haweyekî şaş û ecêbmayî hêdîka hejand û got: 

-Çi bû hevalê Devliken?

Min got:

-Ednan, heger rojekê em ji mêranî bikevin û kîrê me hew rabe, em ê çi xwelîyê li serê xwe kin?

Bi haweyekî cidî got:

-Lo lawo, de ka bise! Ma her tişt kîr e lo!

Min got:

-Erê bi serê te, ha meriv ji mêranî ket, ha meriv mir, eynî tişt e. Kîrê meriv mifteya derîyê bihuştê/cinetê ye. Ku ew kîr ji meriv bikeve, ne kêf dimîne, ne zewq dimîne, ne jî huzûr. Loma jî bi haweyekî hewce ye meriv ji kêf û zewqa xwe nemîne.

Dû re ez fitilîm ser pismamê xwe. 

Min got:

-Yan jî meriv ê bibe qûnek û here li bajarekî din ji xwe re bijî. Qe nebe heger ji pêş ve meriv hew zewq stend, meriv giranîyê bide paşîyê êdî! Te got çi?

Pismamê min got:

-Ma çima bajarekî dinê? Dinya hurîyet e û hurîyet jî ji bo her kesî ye. Hewce nake ji bo çêrandina qûnê meriv here li bajarekî din bijî. Çi vir çi wir meriv bixwaze, meriv dikare her derê bike cîyê kêf û zewq û bextewarîyê.

Ez fitilîm ser Ednan, min ziq lê nerî û dîsa fitilîm ser pismamê xwe. 

Min got:

-Ê heyran, ku em bibin qûnek û li vî bajarî bimînin, ên wek Ednan ê bên di me nin. Ma werê dibe?

Ednan fitilî ser min, çav di serî de bûn du tas û bi haweyekî cidî û bi heyecan got:

-Heşayî te, hevalê Devliken. Na na, bi şeref ku tiştekî werê biqewime, ez ê bibêjim kerem bike tu were di min nî!”

xwe

Felsefeya Apo anku apocîtî li ser nezanîyê ava bûye; bi gotineke din, blokebûna/têkçûyîna mejî bi xwe ye, apocîtî.

Di serî de,

bi gotinên xweş, bi xeyalên utopîk te ditevizîne;

dû re,

hêdî hêdî dest pê dike, te ji te dûr dixe anku te dike xerîbê te;

piştî demekê jî,

êdî tu şerê kuştina xwe dikî!..

Li ser kuştina xwe, xweyekî nexwe, xweyekî xwe nas nake çêdibe û ew xweyê xwenenas, xwenenasan li xwe zêde dike.

Û xwenenas dibin xwedînenas, xwedannenas, zimannenas, axnenas, qewmnenas, ehlaqnenas!

Mixabin û bêguman,

ev xweyên xwenenas, di civakê de, aqilmend û rewşenbîr û civaknas in; di qada sîyasetê de, rêber û rêvebir û rayedar û sîyasetvan in; di nav huner û edebîyatê de, hunermend û stranbêj û helbestvan û nivîskar in, li ser ekranan, bêjer û pêşkêşvan û nûçegîhan û bernamekêş in.

Axir…

Bi kin û kurdîya kurmancî,

xweyên xwenenas XWE di BÎRa me de difetisinin!

Û hîn û hîn em hewl didin bi dewla wan herin BÎRa XWE!

Gotina Dawî

Divê em XWEyê bişînin BÎRê!

Heger na…

BÎR ê şolî bibe bi XWElîyê û em ê jî bibin leylan û wenda bibin!

skandal

Ji bo pêşîgirtina li şengalan, hewce ye em kirasê azadî û serxwebûnê bipîvin, bibirin, bidirûn û bikişînin ser bejn û bala Kurdistanê!

Lewra…

Bindestî bi xwe mirin e.

Û hêdî hêdî em ê bimirin, heger em nebin xwedîyê xwe.

Ji bo em bibin xwedîyê xwe jî, hewce ye em XWEyê bibînin;

lewra…

her tişt ji wir dest pê dike.

Nêromêtî anku LGBT-Î pêl bi pêl belav dibe, li seranserê dinyayê…

Û dewletên ewrûpî destek û piştgirîyeke mezin didin vê projeyê.

Gelo?

Erê, gelo bi qastî û zaneyî destek û piştgirîyê didin vê projeyê?

Bi îhtimaleke xurt,

lewra…

di serî de Amerîka, dewletên ewrûpî belasebeb dest navêjin projeyekê, heger avêtinê, naxwe mesele kûr e û dahwe jî giran e!

Nikarim bibêjim sedî sed ev e, lê mîrata aqilê min wextê dixirpişe ser dilê mentiqa min û dine wê, wê avis dike, bêguman mejî jî bixwaze nexwaze vedirişe!

Û ez di nav vê verşîyê de vî tiştî dibînim:

Dewletên li jêr ku li jêr wezîfeya Xwedê dikin, dibînin serjimara/nufûsa însên pir zêde bûye û însan ji birçîna hew maye çavê hev derxin, loma jî bi vê projeyê dixwazin mêran ji mêranî bixin û ji dêvla di jinan nin, xwe bi xwe di hev nin û nehêlin zarok çêbibin.

Û jixwe…

bi xêra kîrên lastîkî, êdî pêdivîya jinan jî bi mêran nemaye û xwe bi xwe kurmê hev dişikînin.

Skandala şaredarê şaredarîya Qoserê!

Berî her tiştî ez vê bibêjim, ez ne li dijî seks û nîyhandin û tercîhên însên ên zayendî/cinsî me, lê divê hayê meriv ji qehp û qehpikan hebe 

yan na…

te baser yekê daye yan te yek bera ser xwe daye, ne pirsgirêk e.

Îja Zeynî lawo!

Hûn anku tu û yên xwedan zîhnîyeta te, hûn filîm in!

Tu diherî nêçîra quz, lê quzê ku tu diherî nêçîra wî te dike nêçîr!..

Heger dilê te û tolazî û doxînsistîyê heye, bi qehp û qehpikan re neke.

Na, 

ku tu yê nikaribî bi doxîna xwe, heyran, wê çaxê xwe li doz û dahwe û wezîfeyan neqewimîne.

Îja ne sûcê we ye!

Xeta xwar ji gayê pîr e.

Û jixwe hewce nake em rabin li ser felsefeya gayê pîr nirxandineke ekolojîk bikin û ekolojîyê jî bilewitînin.

Axir…

Gotina Dawî

Vê îdeolojîya fehş û zîhnîyeta beradayî, ne ehlaq bi civakê re hiştîye, ne jî kesayet; destê kê di bêrîka kê de ye, ne belî ye.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

xwe ji dîn û dîndaran û xwe ji îdeolojî û îdeologan bistirînin!

şems û mewlana û kurd

Ji rojan rojekê Mewlana Şems diezibîne mala xwe, Şems dibe mêvanê wî.

Wextê şîvan e.

Mewlana radibe ji Şems re hazirîya şîvê dike.

Piştî Mewlana sifreyê hazir dike, Şems dizîvire li Mewlana dinere, dibêje:

-Ka te ji min re şerab neanîye ser sifreyê.

Mewlana li ser vê gotinê şaş dibe, bi hawayekî ecêbmayî dipirse:

-Min nizanîbû tu şerabê vedixwî. Naxwe tu şerabê jî vedixwî.

-Erê.

-Min nizanîbû.

-Madem êdî tu dizanî, here ji min re şerabê bîne.

-Te mejîyê xwe xwarîye! Vê şevê ez ê rabim ji te re şerabê ji ku bînim?

-Ji xizmetkarekî xwe re bibêje, bila here bîne.

-Ji bo vê kiryarê ez ê li hizûra xwedê şermezar bibim.

-Wê çaxê tu bi xwe here.

-Li vî bajarî her kes min nas dike, ez ê çawa herim ji taxa fileyan şerabê bînim?

-Heger hurmeta te ji min re hebe û bi bextewarîya min tu yê xwe baş hîs bikî, hewce ye îşev tu ji min re şerabê bînî. Her şev heya ez şerabê venexwim, ne dikarim şîvê bixwim, ne jî xewa min tê.

Mewlana ji mecbûrî radibe ser xwe, kurkê xwe diavêje nav pişta xwe, şûşeyekê jî dixe bin çengê xwe û berê xwe dide taxa fileyan.

Heya digihêje taxê jî kes nizane mesele çi ye.

Piştî şerabê ji meyxaneyê temî dike û derdikeve derve, komek misilman çav lê dikeve, wî dibîne.

Û ew kom çawa Mewlana ji meyxaneyê derdikeve dide pey wî.

Her ku dihere li komê zêde dibe...

Wextê Mewlana digihêje nêzîka mizgefta ku lê meletîyê dike, yekî dilnexwaz ji nav wan kesên her roj li pey wî nimêj dikin, derdikeve û dibêje:

-Ya ometa bawermend! Mewlanayê ku her roj hûn li pey wî nimêj dikin, çû ji taxa fileyan şerab kirî. Ew Mewlanayê hûn bi serê wî sûnd dixwin, şerabê vedixwe.

Û destê xwe diavêje kurkê Mewlana, kurkê wî ji ser wî dişemite erdê.

Bi şemitandina kurk re çavê her kesî dihere ser şûşeya şerabê.

Çav di serê wan de sor dibin û êrîşî Mewlana dikin. Bi derbekê re şaşika wî ji serê wî dikeve erdê.

Lê li hember vê êrîşê deng ji Mewlana dernakeve.

Kesên li wir kom bûne, li cem xwe difikirin ku bi salan li ser navê mumîntiyê Mewlana ew xapandine.

Li ser vê xirecirê Şems derdikeve û bi hêrs dibêje:

-Ya miletê ehmeq! Çawa hûn fedî nakin, hûn rabûne êrîşî kesekî mîna Mewlana dikin û van bêbextîyan bera stuyê wî didin! Ev şûşeya ku hûn dibînin ne şerab e, sîrke tê de ye. Ev zadê hêja heya sîrkeyê bi ser xwarina xwe wer neke, nikare bixwe.

Dijber û neyarê Mewlana diqîre, dibêje:

-Ew ne sîrke ye, şerab e!

Li ser vê gotinê, Şems devê şûşeyê vedike û hindik hindik bera kefa destê wan dide.

Piştî vê kiryarê, ewil dijber û dilnexwazê Mewlana dihere destê wî maçî dike, dû re kesên din dor bi dor..

Û qelebalix belav dibe, her kes dihere mala xwe.

Mewlana difitile ser Şems, dibêje:

-Te çima îşev tiştekî weha anî serê min, te ez li pêş çavên însên kêm xistim?

-Min wer kir ji bo çavên te vebin û tu bibînî ku ev hemû tiştên tu xwe pê serbilind his dikî, tenê leylan e-xewnek e. Te li cem xwe digot belkî hurmet û rêzgirtina çend kesên ji rêzê û beradayî ew ê ji min re bibe sermîyanekî ebedî, lê te dît çawa bi fen û fûta şûşeyek şerab, yek jî li dora te nema. Êrîşî te kirin, li te xistin, tif rûyê te kirin, heta hindik mabû te bikujin. Sermîyanê te hemû ev bû. Û di şevekê de xelas bû. Loma jî, tiştekî weha bike ku ne bi herikîna zemên re, ne jî bi guherîna bûyeran re xelas nebe.

Dinya HÎÇek e.

Ehl-î dinya HÎÇek e.

Ya HÎÇ!

Bi HÎÇekê re nebe yek ji bo HÎÇekê.

Piştî mirinê di kîsê meriv de çi dimîne, tu dizanî? 

Eşq û Hez û Muhabet,

wekî din HÎÇ!

 

Gotina Dawî

Ew kesên li ser navê kurdan kurdîtiyê û rêbertîyê dikin, divê derd û xema we ne avakarina civakeke dewar be.

Di civakeke dewar de tenê dewarîzm pêş dikeve.

Dewar jî tenê ceh-ka-gîhê dixwin.

Û bi xwarina ceh-ka-gîhê tenê zik/hûr mezin dibe.

Divê rêberên kurd şerabê vexwin,

şeraba eşqê,

eşqa kurdî...

Bi eşqê meriv dikare civakeke xwezan û ne-dewar ava bike.

Ya rêvebirên kurd!

ji bo eşqa Kurdistanê,

şeraba kurdî vexwin û bi civakê bidin vexwarin,

da hûn jî, civak jî nebin

HÎÇ!