serî di nav memikan de,
çav lê qulipîn
û hêdî hêdî ket cizbê,
bi mêtina her memikê.
“Ax û wax û ji min dernexe heya ku ez di bin te de bûm kulmek xwê û xwêdana xav!..” got û serê mêr bêtir bi nav memikên xwe ve dewisand, jinê.
Di wê şeva hezîranê de zîqezîqa textê bin wan bû
û ew zîqezîq jî ji cîranan re newa û melodî bû li bin barê stêrkan.
Ne piçek hîzar hebû li dora text,
ne jî ew text sipartibûn taldeyekê;
ji Xweda jî xuya bûn, ji evdan jî,
wê şevê…
Û bi azana melayê sibehê re, orînîyek bi mêr ket, jin di bin wî de tenê diricifî,
wê kêlîyê.
Û wê sibehê,
kesî bi xwe re nedît dakeve jêr û here nimêjê.
