Nizanim cara çenda ye ez li “Godfather” dinerim!
Francis Ford Coppola bi derhênertîya vî fîlmî, rebê sînemayê leqandîye.
Bi her haweyî ev fîlm berhemeke qerase ye.
Derhênerîyeke bêhempa…
Hûrgulîya senaryoyê…
Kûrayîya çîrokê…
Li gorî dem û zemên ahenga kostuman û rengê têkilîyan…
Û bêguman,
lîstikvanî, lê divê meriv baş destnîşan bike; ji lîstikvanîyê qesta min ne tenê karekterên sereke ye, her weha fîguran jî bi qasî karekterên sereke serketî ne.
Li ber atmosfera fîlm jixwe meriv hîpnoze dibe, lê piştî demekê meriv bi xwe jî xwe di nav fîlm de wenda dike û vediguhere karekterekî fîlm.
Axir, ez kin lê xim û qut bibirim.
Wek ji destpêka nivîsê jî kifş e, min xwest li ser Vîto Corleone çend gotinan bikim.
Çendî em wê jîyana wî ya mafyatîk ango kar û xebat û kirinên wî qebûl nekin jî, ciwamêr bi sekn û helwest û prensîbên xwe Rebekî rep radixe pêş çavên meriv û meriv dike evîndarê xwe.
Îja heyran,
çi cara ez li vî fîlmî dinerim, xwe bi xwe dibêjim, serek û sekreterên kurdan bi qurbana vî karekterî bin, lê ji bo yên zindî dibêjim haa, ne ji bo yên mirî!..
Belê…
Biaqlî, zîrekî, zanayî, lê ji bo ev biaqilî, ev zîrekî, ev zanayî têkeve xizmeta milet, pêdivî bi karektereke xwedan sekn û helwest û prensîb heye.
Axir…
Gotina Dawî
Û mixabin, ne sînema, ne edebîyat, ne jî huner li ser bala kurdan e!..
