nexweşîya mejî

Wê rojê li ser medyaya sosyal ez li gotineke xweş rast hatim;

erê, wextê meriv bixwaze, li ser medyaya sosyal meriv li tiştên xweş jî rast tê.

“Heger bi çapkirina/derxistina pereyan xizanî biqedîya, bi çapkirina/derxistina bawernameyan/dîplomeyan jî ehmeqî nedima.”

Serekê Arjantînê Javîer Mîleî

Wextê meriv jîr û zîrek û biaqil be, mejîyê meriv gotinên têr û tije diwelidîne.

Li welatên qûn zora serî dibe, pere tenê xwe li çavbirçîyan digire 

û çavbirçî jî, 

mixabin bi qudret û xwebawerîya wan pereyan çavbirçîtir dibin.

Û jixwe çi tê serê vî miletî, ji ber hêz û wêrekî û xwebawerîya nîvxwendeyan e 

anku 

Di bin çengê wan de bawernameyan/dîplomeyan digerînin, lê aqil di ser kum re dibeze.

Axir…

Min got:

-Kuro law, hûn dibêjin em partîzan û şoreşger û welatparêz in, lê hûn karê firotina esrar û eroînê, hûn karê firotina çek û selehan dikin. Ma wer dibe?

Got:

-Devliken, ne dê û bavê me, ne jî xal û apên me li me xwedî derketin, wan xwedîtî li me kir, wey!

Ecêb û balkêş e!

Dema di mijara zimên de ez kêmasîyên xwendeyekî dibêjim, ji nexwendeyekî bêtir bi xwe zor tîne.

Heyran!

Yan xweş û baş bixwînin, yan jî nexwînin; kêfa min ji nîvxwendeyan re nayê.

Gotina Dawî

Heger kesek nexwaze xwe biguherîne, divê meriv belasebeb enerjîya xwe li wî xerc neke.

Û mixabin, 

bêtir jî kesên polîtîze bûne serhişk û asê ne.

netewe-pere-st

Kurd, tenê dixwazin ji Kurdistanê biçêrin û bixwin, lê çavê wan bar nabe carinan jî Kurdistanê têr bikin

anku…

ji stendinê re hene, lê ji danê anku ji dayinê re tune ne, mixabin;

loma jî,

pirê kurdên ku qaşo xwe bi neteweperwerî û neteweperestîyê qure dikin, qurişekî xwe jî di ber Kurdistanê de xerc nakin; 

bi gotineke din,

qurişekî xwe bi Kurdistanê nadin.

Û wextê peyv tê peyvê jî,

şwîr simbêlê wan nabire.

Heyf lê…

divê ev xwelîser jî bizanin,

heya Kurdistan têr û avis nebe, nikare bizê û beran bide me;

îja…

ka aqil!

Bi wî aqilê xwe yê hundirê qalikê qwîzekê tije nake, radibin xwe wek parêzvan û şêrgeleyên Kurdistanê nîşan didin.

Heyra!

Ji qewla pêşîyan, bi taybetî jî ji qewla rehmetîyê Cemîlê Hisênê Îsa ku digot,

“Ez jî dizanim bê çend ta mû bi qûna we ve ye, hûn jî dizanin bê çend ta mû bi qûna min ve ye. De îja kerem bikin bê kî berx e, kî beran e!”

loma jî…

wek bira, qûna xwe bi vir û wê de nebin, neynin, em baş bi hevdu dizanin û baş hevdu nas dikin.

Hûn bi qurbana axa Kurdistanê bin ku xelk we bi wê axê dixe şûna însên û qedrê we digirin.

Axir…

Gotina Dawî

Eyarê bênamûsan fireh e!..

kordkokenlî

Yilmaz Guney, 40 berê wek îro koça dawî kir û xatir ji sînemayê xwest;

ji sînemaya tirkî!..

Çendî bi eslê xwe kurd be jî, ciwamêr asta sînemaya tirkî derxist erşê Xwedê û li ser şopa wî, sînemaya tirkî dîsa bi saya serê kurdkokenlîyên wek wî sal bi sal pêş ket, xurt bû, bilind bû, di qada navneteweyî de deng û olan da;

eynî mîna Yaşar Kemal ku bi sekn û helwesta xwe zimanê tirkî û edebîyata tirkî bibask kirin;

eynî mîna Ahmet Kaya ku bi stranên xwe reng û ahengek çêkir ji muzîka tirkî re;

eynî mîna Ahmet Guneştekîn ku bi hunera xwe hêjayî û nirxên kurdî kirin mal û milk û serweta tirkî.

eynî mîna Yilmaz Erdogan ku qerf û mîzaha kurdî bi kirasekî tirkî firot kurdan û bi saya qerf û mîzaha wî ken li kurdî bû girî!

Îja li ser navê xwe…

ez ê heqê xwe li wan helal nekim ku nehiştin ez ji bin hukm û serdestîya tirkî û tirkan rizgar bibim.

Axir…

Xweda wan bi rehma xwe hîç û pûç bike!

Gotina Dawî

Xwedan prensibî ji esaletê dizê û esalet jî nabe qismetê her kesî!

pîrdahfî

Destê xwe li dora stuyê pîrekê gerandibû, ber bi malê ve dibezîya, Heseno.

Temenê pîrê li dora heftê bû; qermiçokî, qijmirokî û têra xwe ne xweşik…

Heseno di ser stuyê xwe re fitilî, li min nerî û kenîya; kenekî fiqurî li ser rûyê wî belav bû.

Min texmîn kir pîrê ne pîrka wî ye, bi haweyê “la hewle wela”yê min serê kil kir û li wan bihurîm, meşîyam, bi rêya xwe de çûm.

Roja din min ew li bexçeyê xalê Birhan dît, bi tena serê xwe rûniştibû, çay vedixwar.

Min silavek dayê û kursîkeke biçûk kişan bin qûna xwe. 

Ji min re jî çayek xwest.

Çaya min hat, min şekirê xwe avêt binê qedeha xwe, şingînî ji binê qedehê anî û qurtek lê xist, vexwar.

Min got:

-Heseno, kuro law, tu wek teyrê ser berateyan î. Li vî bajarî pîreke peloxî, jineke qirêj, gemarî û ne xweşik li ku be, tu diherî dixirpişî ser dilê wê û dikute wê, lawê xwe. Heyfa te law! Çi mehd û mîde li ser te ye?

Got:

-Devliken, jinên ne xweşik, pîrên peloxî yên kes nakute wan, ez diherim bi xêra xwe dikutim wan. Guneh in û heqê wan jî heye bi xwe xweş bînin. Ez nekutim wan, tu nekutî wan, xalê Silhedîn nekutî wan, kî yê bikute wan? Ya ez dikim xêr e û ew xêr ê li hêla din derîyê cinetê li ber min veke;

yan na bi vî emelê xwe yê ne pir paqij ez ê di nav agirê cehenmê de bişewitim, bibim kulmek xwelî. Û xwelî jî li serê bêkêran be, rebbîî!

Rahişt qedeha xwe ya çayê, qurtek li çaya xwe xist, hîn qedeha xwe danenîbû ser maseyê, fitilî, li xalê Birhan nerî.

Got:

-Xalê Birhan! Hoo xalê Birhan!

Xalê Birhan qedehên xwe yên vala didan hev. Xwe rast kir û fitilî, di ser stuyê xwe re li Heseno nerî.

Got:

-Çi ye law? Dîsa kê bi te ve danî, Heseno?

Heseno got:

-Xalê Birhan êdî tu jî pîr î. Bi gumana min kîrê te jî hew radibe. Heqê te jî heye tu xwe germ û nerm bikî û jixwe êdî tu di kategorî û sinifa wan jin û pîran de yî. Bi xêra gora mirîyên xwe ez dikarim bikutim te jî, haa!

Xalê Birhan hêrs bû û ji qedehên destên xwe yên vala qedehek avêt Heseno. Qedeh li ber nigên Heseno li erdê ket, hûrhûrî bû.

Got:

-Here bikute pîrka xwe, pîrdahfîyê welêt!

Heseno got:

-De here. Te quzê wê xwaro!

Û qurta dawî li qedeha ber xwe xist û rabû ser xwe, ber bi sûka sobecîyan ve çû…

Têbinî anku Jêrenot

Pîrdahfî, gotineke hur û resen e û ji ferhenga rehmetîyê bavê min e. Rehmetî ji mêrên ku bi temen jinên wan ji wan mezintir re digot, “Pîrdahfî”

axir

got,

“diêşîyam!..

û ne li ser bala te bûm. 

te ez kirim kulmek êş 

û tu çûyî!

ne bûm xem ji te re, 

ne jî bûm wefa…

êşîyam, pir!

lê…

derbas bû, 

lewra

êdî êş ji min direve, ji êşê êştir im.

bû pola dilê min, bi saya serê te,

û…

ji nû ve ez ê xwe vejînim ji êşê, 

heger bikarim vegerim xweya xwe ya berê.”

got,

“te got êş?

te got derbas bû?

xwezî min jî bikarîya bigota êdî derbas bû!..

axir…”

pasaj

Dew dew e, çeqilmast çeqilmast e, loma jî ji çeqelmast re nebêjin dew û xîreta dew neynin pênc quriş û nîvan.

Û belasebeb ji kesên beradayî re nabêjin “çeqilmast”

Dew vezwarina maqûlan e, li ser sifreyên maqûlan piştî xwarina goştê berxan tê vexwarin.

Axir…

Ka îşev ez ji van her du peyvan çend hevokan bihûnim û ji mijarekê re bikim mestere.

Du peyv hevokekê, hevokek hevokeke din diafirîne û çend hevok xwe li hev diboqînin, pasajekê çêdikin.

De îja pasaj heye pasaj heye!

Pasaj heye, ji qelebalixîya peyvan meriv navê xwe ji bîr dike, pasaj jî heye ji dewlemendîya quranê dewlementir e.

payîz

Payîz demsaleke ecêb e.

Payîz, eşq e!

Payîz, êş e, bêrî ye!

Payîz, hêvî ye!

Payîz, xewn e, xeyal e!

Payîz, tu bi xwe yî!..

keç jin dê û ziman

Dê, ziman bi xwe ye û ziman li ber sekratê ye, mixabin.

Li Qosera Mêrdînê ku di zaroktîya me de ji xêndî zimanê dê zimanê tu Xwedayî nedihat axaftin, êdî hêdî hêdî ji ser vê axê koç dike û dihere.

Hezar heyf ku êdî li Qosera Mêrdînê, pêşengîya zimanê tirkî keç dikişînin, jin dikişînin, dê dikişînin!

Rehma zimên li axê be,

lewra…

heger ev ziman li vê axê helal neke, ev ax ê nahletî bibe heya roja qîyametê.

Gotina Dawî

Û qîyameta neteweyekê bi kuştina zimanê wê neteweyê dest pê dike!..