Yê ji derve li wan binere, ew ê nizanibe ev jin hewîyên hev in;
ji hewîyan bêtir dişibin xwehên hev, dişibin hevalên hev.
Hecî Tajdîn jî mîna Hecî Ezîz mêrê sê jinan e, lê berevacî jinên Hecî Ezîz, her sê jinên wî jî gû bi hev didin, şer û pevçûn ji malê kêm nabe; jîyanê li hev jî, li Hecî Tajdîn jî dikin dojeh.
Ji rojan pêncşem e...
Hecî Tajdîn, wek her car nimêja xwe ya esir li mizgeftê dike, derdikeve nîvseetekê li cem Şewketê beqal rûdine û radibe ber bi malê ve dimeşe.
Hecî Tajdîn û Hecî Ezîz li heman taxê rûdinin, lê di navbera malên wan de deh-duwazdeh mal hene.
Hecî Tajdîn her sibeh û her êvar wexta dihere sûkê û vedigere malê, di ber mala Hecî Ezîz re derbas dibe.
Hecî Tajdîn nêzîkî mala Hecî Ezîz dibe, lê dinere wek her car dîsa Hecî Ezîz û her sê jinên xwe li devê derî rûniştine, dipeyivin, dikenin, kêf dikin.
Hecî Tajdîn keserekê ji kûr ve dikişîne û xwe bi xwe dibêje, "Qey quzê gur bi vî teresî ve ye, yaw!" digihêje texma wan, silavekê dide Hecî Ezîz û nasekine.
Hecî Ezîz jî silava wî lê vedigerîne lê nahêle Hecî Tajdîn here, jê re dibêje, "Va ye çay tê, ka were qedehek çay vexwe."
Çendî Hecî Tajdîn dixwaze here jî, li ser daxwaz û bergerîna Hecî Ezîz nake der û ber bi wan ve dihere.
Hîn Hecî Tajdîn negîhaştîye cem wan, jina biçûk bi lez dihere ji hewşê ji Hecî re kursîyekê tîne, dide destê Hecî Tajdîn û Hecî Tajdîn jî cîyê xwe li kêleka cîranê xwe xweş dike.
Çaya wan tê...
Jinên Hecî Ezîz, yek avê di qedehan de werdide, yek çayê dadigire, yek jî serwîs dike.
Li hember vê xizmeta ji dil Hecî Tajdîn dîsa dilê xwe dibijîne Hecî Ezîz, nahletekê li siûda xwe tîne û dilê wî bi halê wî dişewite.
Hecî Tajdîn qurtekê li çaya xwe dixe û bêyî ku wan bi xwe bihisîne, bi haweyekî dizî difitile yek bi yek li rûyê her sê jinan dinere.
Di dilê xwe de dibêje, "Ji çav û awirên wan huzûr difûre." dû re difitile ser Hecî Ezîz, devê xwe dixe guhê wî, bi dengekî nizm dibêje:
"Kuro, ev quzê gur bi te ve ye, çi ye! Jinên min bi çavê dijminatî li hev dinerin; bi şev û roj şer û pevçûn ji malê kêm nabe. Hesreta min kulmek aramî, kulmek huzûr e, lê tu yê bibêjî qey van bêbavan bavê hev kuştine, wexta li hev dinerin, ava reş di çavên wan re tê. Ne huzûr ji wan re heye, ne huzûr ji min re hiştin, van kûçikbavan! Tu bi qedrê Xwedê bikî, ev tu çi didî van jinan ku ev jin ew qasî xwe bi huzûr û bextewar hîs dikin?"
Dibe hakehaka Hecî Ezîz, dikene. Ji kenê Hecî Ezîz her sê jin jî li hev dinerin û dikenin, tenê Hecî Tajdîn sar disekine.
Piştî kenê Hecî Ezîz disekine, ew jî xwe bi hêla Hecî Tajdîn ve xwar dike, devê xwe dixe guhê wî û bi dengekî nizm û bi şêwazeke fuqûrî dibêje:
"Qey xêr di terik de nemaye, êdî tu hew di ber wan re digihêjî û dilê wan xweş nakî, Hecî!"
Kenekî fûqurî ji nav lêvan dipeke. Berî ku xwe bi alîyê xwe ve rast bike, Hecî Tajdîn devê xwe ber bi guhê wî ve dibe, dibêje:
"Ma mîrato ne kanî ye! Bi qasî qaweta piştê her ji sê şevan ez diherim dibim mêvanê yekê û..."
Peyva xwe nabe serî. Hecî Ezîz dibêje:
"Yanî hefteyê şevekê dor tê yekê."
Dîsa dibe hakehaka wî, dikene:
"Pîrê nemire bihar hat, kero nemire qîvar hat"
Hecî Tajdîn bêyî mahdê xwe dibêje:
"Yanî..."
Hecî Ezîz dibêje:
"Hefteyê rojekê tu di min nî, ez ê jî rabim xwe aciz bikim û jîyanê li te bikim dojeh, Hecî!"
Hakehaka Hecî Ezîz li wê sikakê olan dide. Bi hakehaka Hecî Ezîz re wechê Hecî Tajdîn diqulipe, mahdê wî ne xweş dibe.
Hecî Ezîz dîsa devê xwe dixe guhê wî, dibêje:
"Ez ê taktîkekê ji te re bibêjim, Hecî; her şev vê taqtîkê pêk bîne, heger tu ne bûyî Nûrî û jinên te jî xwe horî hîs nekir, ez xêrê ji kîrê xwe nebînim."
Jixwe kenê wî hazir e, dîsa dibe hakehaka wî û li hêla jinan dinere. Jin jî texmîn dikin mijara li ser dipeyivin mijareke fuqûrî ye, ew jî bi haweyekî fedîyok li hev dinerin û dimizicin.
Hecî Ezîz dîsa serê xwe ber bi serê Hecî Tajdîn ve xwar dike, devê xwe dixe guhê wî û dibêje:
"Hecî, her sê odeyan betal bike, bila her sê jinên te jî nivînên xwe bînin li odeyekê raxin û her şev tu û her sê jin bi hev re xwe li ser wan nivînan şilfîtazî bikin..."
Çav di serê Hecî Tajdîn de dibin tas; bi haweyekî şaş û metel lê guhdarî dike:
"Hin şevan bila yek gunê te bimêje, yek qûna te bialêse, yek li ser kîrê te rûne û tu jî, qumanda tvyê di destê te de ji xwe re li bernameyên sîyasetê binere û guhdarî bike. Hin şevan jî ji xwe re pişta xwe bide bahlîfê, her sê jin jî li ber çavên te bila mîna maran xwe li hev bipeçin, hev bimêjin, bialêsin û tu jî bi xwe xweş bînî..."
Ji nişka ve Hecî Tajdîn radibe ser xwe, li Hecî Ezîz dinere, difitile ser jinên wî, yek bi yek li wan jî dinere û dibe "tobe tobe"ya wî û ber bi malê ve dilezîne.
Hîç li xwe nazîvire.
Piştî çend gavan Hecî Ezîz bi dengekî bilind û bi şêwazeke tolazane bi ser wî de diqîre:
"Hecî, Hecî! Ji bîr neke, ha! Mifteya huzûrê, kîrê te ye û tenê kîrê te dikare avekê li wî agirî bike û huzûr û aştîyê bîne!"
Kenê Hecî Ezîz pêl bi pêl li ser wê kolanê li hev diqulipe.
Tê gotin piştî wê rojê kes nema dengê şer û pevçûnê ji mala Hecî Tajdîn dibihîze...
