Huner ew e, meriv li ser hebûna xwe hebûneke nuh lêbike anku li hebûna xwe zêde bike. Huner ew e, meriv kultura xwe ya resen nelewitîne û li ser wê resenîyê nûjenîyê biafirîne.
Huner ew e, meriv xeyal û fantezîyên xwe bi hevîrtirşê hêvîyê bistirê û her zindî bimîne.
Huner, ev e,
huner ev bi xwe ye!
Lê bala min li nifşê nuh e (pir hindik ne tê de) ji afirînerîyê dûr, tenê ji sermîyanê hunera kurdî dixwin, diçêrin.
Muzîk-Muzîkvan...
Radihêjin tembûrekê, gîtarekî, yan jî kemanekê, diherin xwe hînî notayan dikin (ji pirê kesan re nota jî ne girîng e jixwe) û li ser serê civakê xwe dikin stranbêj û hunermend û dest diavêjin ruhê muzîka kurdî, xwe jî dilewitînin, hunerê jî.
Mejîyê nifşê nuh format dikin, kultura resen ji mejîyê nifşê nuh jêdibin.
Him hunerê qetl dikin, him nifşekî...
Û ew nifş jî qaşo siberoja netewekê ye.
Şano-Şanoger:
Bi hezaran serpêhatî, çîrok, şer, serhildan û destanên kurdan hene, lê ew çi dikin?
Diherin lîstikên bîyanîyan diqulipînin kurdî û ji civaka kurd re pesnê Dario Fo, Shakespeare, Samul Beckett, Anton Çehov, Bertolt Brecht didin û ji dêvla Memê Alan û Zîna Zêdan, Celadet Elî Bedirxan û Rewşan, Cembelî û Binefşa Narîn, Dewrêşê Evdî û Edûlê bi nifşê nuh bidin naskirin û bîra wan der bikin, diherin bi Romeo û Julietê û bi Othelloyê nifşê nuh di bîra wan de difetisînin.
Ji dêvla bihêlin nifşê nuh ji Qasimlo û Qazî Muhamed, Mola Mistefa Barzanî û Selahedînê Kurdî sûd û îlhamê werbigirin, diherin bi Macbeth, Hamlet û Qral Lear berê qubleyê li nifşê nuh şaş dikin.
Ez ne li dijî berhemên bîyanî me, lê divê ewil meriv ji milkê xwe dest pê bike.
Edebîyat-Edebîyatvan:
Xewn û xeyal û fantezîyên xwe bi afirînerîyê der bikin.
Wek hev nenivîsînin û hevdu teqlîd nekin. Heger orjînal-resen hebe, kes guh nade sexte û sexteyan...
Û êdî ji wê derûnîya xwenezandîtîyê, xwekêmdîtîyê, xwerebendîtîyê, xwebelengazdîtîyê, xwebiçûkdîtîyê, xwexulamdîtîyê û dagirkeranênxweefendîtîyê derkevin.
Ne hûn, bila ew xwe hîç bihesibînin,
ji ber ku çiyê wan heye û her çiyê xwe pê qure û serbilind dikin, ji milkê te dizîne.
Qerf-Qerfvan anku Mîzah-Mîzahvan:
Qerf-Mîzah karê aqil e û dema kêmaqil dest diavêjin vê qadê, xwe jî dihetikînin, qerf-mîzahê jî dihetikînin.
Qerf-mîzah ne qeşmerî ye, loma tenê bi liv û tevgera dest û nig û bi xwaromarokirina dev û poz û lêvan nabe, jê re kanî divê û ji wê kanîyê jî divê zanîn biherike.
Ziman-Zimanzan:
Pîrka min weha digot, kalkê min werê digot, dêya min wisa digot, xaltîka min wenî digot, metka min wilo digot, mamê min halo digot...
Nabe.
Û her kê xwe hînî çend gotinên nuh û nûjen kir, bila bi xwe karibe û xwe li ser serê civakê neke zimanzan û dest bi şîret mîretan neke, lewra ji bo xatirê populîzm û quretîyê, hûn serî li civakê digerînin û tiştên rast û zelal in û civak rast zane jî, hûn di wê nezanîya xwe de şolî dikin.
Rewşenbîrî-Rewşenbîr:
Qûna tazî tembûrê dixwazî.
Dîn:
Li Kurdistanê tu kes bi qasî dînên kurd ne kurd e, lewre tenê bi kurdî dijîn.
Hêvî dikim yek kurd jî baqil nemîne.
Dîndar:
Ji bext û ûjdanê wan re formatek divê.
Civak:
Aqilê heft jinan dibin dixin serê mirîşkekê û ew mirîşk jî dihere nikilê xwe li gû dixe.
Kurdistan:
Bar kir, çû û nema.