Çavekî min li twîterê, çavekî min li facebookê, "nefes li min çikîya" ji qewla Ciwan Haco.
Nizanim, nayê bîra min, lê di straneke xwe de qala nefes û çikandina nefesê dikir, Ciwan.
Di ber çi de, ji bo çi diçikîya, nizanim; divê ez wê stranê bînim bîra xwe û lê guhdarî bikim bê Ciwan dema ew stran straye, di bin de bûye, yan di ser de...
Piştî Ciwan bi raterqa sêlek mêlekan ket û ji bo çend çepik û halanên din li bejn û bala xwe zêde bike, ket nav hewldanên pûç û vala, piçekî ji çav min ket û dilê min jê ma.
Lê nayê wê mahneyê bi carekê min di dilê xwe de ew kuşt!
Na.
Hîn û hîn dema ez û xanimek di şevên transparan de derdikevin nêçîreke erotîk, li ber strana "Zînê" em radipelikin sîng û berên hevdu û xwe gêj, şevê jî serxweş dixin.
Li ser twîterê Ûsiv beg qala porê reş û tayê spî kirîye.
Xort e, qey xeman dixwe, lê rojekê ew ê jî têbigihêje bê piştî tayên spî li jîn û jîyana meriv zêde dibin, meriv çi qasî xweştir û xweşiktir li jînê jî dinere, li jinê jî...
Bi Ûsiv beg re piştî kurtesohbeteke henûn, ez derbasî taxa jêrîn anku facebookê bûm.
Li ser facebookê ez rastî parvekirina hevalekî hatim.
Kurtenivîseke Aydin Derêyê ji sê mehan carekê bi kurdî dinivîsîne, wê jî şaş dinivîsîne, par ve kiribû.
Bişirîm, xwe bi xwe min got, "normal" e û "normal eee!"ya Hisênkê Omerî ket bîra min.
Xwedîyê dengekî zîz, kurdîyeke berz...
Dû re dîsa li Aydin Dereyê xwe yê ji sê mehan carekê bi kurdî dinivîsîne, wê jî şaş dinivîsîne, vegerîyam, lê min tiştek ferq kir!
Aydinê me yê ji sê mehan carekê bi kurdî dinivîsîne, wê jî şaş dinivîsîne, "Aydin" kirîye "Ronî" û meseleya kurdîtîyê jî safî kirîye.
Piştî rêwîtîya min a li ser twîter û facebookê, ez têgihîştim ku yê di depresyonê de ye, ne ez im, Aydin Dereyê ji sê mehan carekê bi kurdî dinivîsîne, wê jî şaş dinivîsîne û Ûsiv begê ketîye heyra xwe û tayê spî yê hesta kalbûnê pê re çêkirîye, di depresyonê de ne.
De madem ez ne di depresyonê de me, ez herim xwe li tiştekî din biqewimînim û têkevimê...