Min carekê gotibû, dubare bikim; li Kurdistanê, tenê dîn wek xwe dimînin û asîmile nabin,
lê mixabin…
li Amedê ker dikeve ca dînan, dîn jî pê digirin û “baqil” dibin.
Di kongreya Amedsporê de Sakizcî Memo derket ser dikê û ji amedîyên xîyarxwarî re peyivî.
Erê, belkî qala benîşt menîşt nekir, lê ciwamêr li gorî ruhê eşmeyê tev gerîya û ji amedîyan re qala felsefeya aştî û biratîyê kir. Ji amedîyan re qala felsefeya biratîya gelan kir.
Dema min li Sakizcî Memo guhdarî kir, bi min wer hat Sakizcî Memo nuh ji Îmralîyê vegerîyaye; bêhna apê me Evdela ji şêwaza wî difûrîya.
Axir…
Hew dînên me mabûn, bi saya amedîyên rolêgerîyayî ew jî çem û çem çûn û pê girtin!
Got,
“Devliken, min şanonameyek nivîsandîye, şanogereke jin hewce ye. Gelo heval mevalên nas hene tu pêşnîyar bikî?
Ez fikirîm, fikirîm, dûr û kûr çûm…
Min got,
“Seyda, çendhebek hebûn, lê ew jî, hin ji wan mêr kir, ji hunerê dûr ket, hin ji wan jî li kuçe û sikakên Beyogluyê xwelîyê li serê xwe dikin.”
Devê xwe bir û anî, dikira tiştek bigota, lê min bergîya zimanê wî girt û lê zêde kir,
“Jina ku ji bo kîrekî fermî terka hunerê bike, di avika wî kîrî de bifetise û hew!”
Got,
“Erê weleh Devliken, rewşa hunermendan ne tu rewş e.”
Min got,
“Bi qurbana hunerê bin ku huner ji wê hunermendîya xwe ya teres ya bêvîzyon re kirine mertal.”
Axir…
Gotina Dawî
Kurdî dêya kurdan e, lê kurd bavê xwe nas nakin, mixabin!