Ez rabim ji xwe re tostekê çêkim…
We got qey ez henekan dikim?
Bi serê şêx, ez rabûm, min ji xwe re tostek çêkr, zikê xwe da ber, têr xwar û nuha jî rûniştime, çavên min li ser ekrana tvyê, li futbolê dinerim, guhên min jî li odeya twîtterê, li giregir û maqûlên “kurd”an guhdarî dikim, lê bi tirkî bêguman;
wek her tim, wek her car.
Axir…
Qey ev jî vîrusek e û çare û derman ji vê vîrusê re tune ye.
Wer xuya ye ev vîrus ji korona moronayê jî girantir e, bitesîrtir e.
girantir û bitesîrtir e, lewra ji wan vîrusan re çare û derman tê dîtin, lê ji vîrusa tirkî re nayê dîtin, mixabin.
Û ecêba ecêban jî ew e,
ev kesên ku guh didin giilî û gazinên sêwîyên mîna min û dema mijar dibe kurdîtî û netewetî dibêjin ziman û ziman û bêyî ziman meriv nabe însan, ku pişta xwe didin te û diherin, dîsa li wê belengazî û bêxîretîya xwe vedigerin
û dibe qebeqeba wan bi tirkî direpînin hev.
Weleh êdî ez hew qêmîşî wê xwelîyê dikim li serê we kim;
lewra…
bi wê xwelîyê nuha min ji dewletekê re bi dîwar û bircan sînorek çêkiribû.
Îja heyran,
ka aqil!
Gotina Dawî
Xwezî we bizanîya bê berjewendîyên we yên şexsî li ber berjewendîyên neteweyî çi qasî pûç û erzan in.
Û we bizanîya bê bi destketîyên neteweyî çi qasî berjewendîyên meriv ên şexsî buhatir û biqîmettir dibin.
Wek ku min got,
ka aqil!